Valuska

Eίναι κάτι μουσικές, που αναβοσβήνουν τακτικά σαν τα βλέφαρα σε παρέλαση πάνω σε ρυθμό κανονισμένο εμβατηριακό και κανουνε τα μάτια σου ν'ανοιγοκλείνουν σαν στόματα κι όχι σαν μάτια, σαν λαιμαργες τρύπες που έχουν καιρό να καταβροχθίσουν βία και τους λείπουν οι βελόνες κι οι κλωστές, και λευκές σαν τα καλοκαιρινά ποτά σου θυμίζουν κάπως αυτο το μούδιασμα που νιώθεις όταν έχεις σταυρώσει τα πόδια σου για πολύ ώρα.

Κι είναι και κάτι μουσικές ήσυχες που δίπλα σου περνάνε και δεν σημαίνουν τίποτα σαν τα χαλίκια στην άσφαλτο, μέχρι να τις κυνηγήσουν οι μύτες των παπουτσιών σου και τα τακούνια σου να κάνουν τοκ-τοκ στο ρυθμό τους και να παραπατήσεις λίγο δεξιά, να σκοντάψεις πάνω στις μαδημένες μαργαρίτες που κάποτε αποπειράθηκαν να επιβεβαιώσουν τις ανασφάλειες νεοσύλλεκτων εραστών και να κάνει η σκιά σου κύκλους γύρω σου καθώς φλερτάρεις με τα κίτρινα φώτα, κι ύστερα να παλεύεις μια ζωή να τις αποδεσμεύσεις να μη σου θυμίζουν τίποτα μην πέσεις και γδαρθείς στο γόνατο.

Αλλά είναι και κάτι μουσικές, που τις περιμένεις να'ρθουν, τις περιμένεις μια ζωή, να τις ακούσεις και να σ’αγγίξουν απ’την πρώτη στιγμή, όπως η άσφαλτος στα γυμνά σου πόδια δροσερή σαν φρεσκοπλυμμένο εσώρουχο, σκληρή σαν ατσαλένιο βελούδο, βρώμικη σαν ενοχή, και ξέρεις ότι τις έχεις ξανακούσει πριν γραφτούν και σε περίμεναν να σου φιλήσουν τα πόδια να γλιστρήσεις πάνω τους να τις χαϊδέψεις με το μεγάλο δάχτυλο να τις φυλάξεις πολύτιμες σαν σουβενίρ από το υπερπέραν, κι όλο αναρωτιέσαι πως γίνεται, πως έζησες τόσα χρόνια χωρίς αυτές, πως είσαι εσύ έτσι εσύ όπως είσαι χωρίς να τις έχεις ακούσει.

Αντικαθιστούν με τη μελωδία τους όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να τις ακούσεις, και που τα πέρασες νιώθωντας ότι κάτι λείπει από μέσα σου, προσπαθώντας να βρεις τρόπους να αναπληρώσεις την ύπαρξή τους στη ζωή σου, σ'αιφνιδιάζουν με όσα έχεις ξεχάσει και με όσα δεν έμαθες ποτέ, και τότε θυμάσαι, την ελευθερία των δευτερολέπτων που δεν λείπει τίποτα απ’τη ζωή σου, των στιγμών και των βουνών και των υγρών που απ'το σώμα σου κυλάνε σε αντίστροφη μέτρηση όπως τα λεπτά ενός τραγουδιού στην οθόνη του cd player.

Βρέχουν λέξεις λυπημένες και ζύγια ανόμοια και διπλοβελονιές και τοσοδούληδες ανεμιστήρες άκακους, και σαν μπεκρής μέσα σε μπακάλικο διαλέγεις να κρατήσεις ό,τι χρειάζεσαι και ό,τι σε γδέρνει όμορφα μέχρι να παραγινώσουν τα κρασιά που πεθαίνουν πάνω στο κλίμα και να'ρθει μια έκλειψη να σου δείξει πως να μη φοβάσαι το προσωρινό σκοτάδι. Ξέρεις, κάθε φορά που ερωτεύεσαι πέτρινους πρίγκηπες, απο τα ηχεία ενός μπαρ με ινδιάνικη διακόσμηση ακούγεται η φωνή ενός παιδιού που μ’ένα μουστάκι αρλεκίνου ζωγραφισμένο στο πάνω χείλος του υποδέχεται την Κιβωτό του Νώε καθώς παρκάρει στην αυλή του. Ξέρεις, κάθε φορά που ερωτεύεσαι ακούγεται η ίδια μουσική σε παραλλαγή, και κάθε φορά που δεν έχεις τίποτα να περιμένεις κατρακυλάει η ίδια ηλιακή καταιγίδα πάνω στο πιάνο, κάθε φορά πιο χλιαρά απ'την προηγούμενη, και δεν πειράζει που δεν είχες τίποτα να ψάξεις απόψε γιατί σε βρήκε μια μουσική.

Μια μουσική, σουπερ ήρωας με αλκοολούχα μπέρτα, λεπίδι διψασμένο να σκοτώσει τις καρδιές των παλατιών, κάμερα πάνω σε καρέκλα με ροδάκια, άγγελος με φερμουάρ στο στόμα, ξαμολυμένο κινηματογραφικό τέρας στους βάλτους που υπάρχουν μέσα σε κάθε ποιημα, γροθιά στερεοφωνική αναλογική κι ένας αυτοσχέδιος αυνανισμός με σκοπό την καταστροφή της ύλης, μια πράσινη μούχλα που ονομάζεται χρόνος, κάπου, κάπου κάποτε θα σε βρω και θα μ'αγαπήσεις.

Κάπου, κάποτε, να το ξέρεις, θα σε βρω και θα μ'αγαπήσεις.