Tο μονο αληθινα μοναδικο πραμα που παραγω ειναι ο θορυβος απ'τα χαρτακια οταν στριβω ενα τσιγαρο. Για να σιγουρευτω ομως παιρνω μια γερη ρουφηξια και γερνω το κεφαλι μου πισω για να ξεφυσυξω και να παρακολουθησω πως δραπετευει ο καπνος, πως διεκδικει την ελευθερια του γιατι δεν αντεχει να ζησει εγκλωβισμενος μεσα μου. Μα υστερα καταριεμαι που μπορω παραφυλοντας τον καπνο να φτασω μονο μεχρι το ταβανι και πρεπει να γυρισω πισω στο σωμα μου κι ουτε εγω δεν αντεχω να ζησω εγκλωβισμενη μεσα μου. Καταριεμαι το τεχνητο φως και την μισοκουρασμενη ευδαιμονια, και το ταβανι το ιδιο κι ο,τι αυτο συμβολιζει. Γι'αυτο μετατρεπω τα κερια σε τασακια και σβηνω το τσιγαρο, και το καταριεμαι κι αυτο γιατι συμβολιζει ενα τελος, και γιατι μετα απο καθε τελος εγω παντα νιωθω οτι κατι πρεπει να κανω.
Κι εχει γεμισει ο κοσμος σταχτες και κουραστηκα να καθαριζω.
Κι εχει γεμισει ο κοσμος σταχτες και κουραστηκα να καθαριζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου