Entry #3

Eιχα υποσχεθει απ'τη γεννηση του συμπαντος στον εαυτο μου, να μη γραφω ποτε υπο την επηρεια του ο,τιδηποτε, και δεν εχω κρατησει σχεδον ποτε αυτη την υποσχεση. Παω και τ'αραδιαζω μπροστα μου σε ψηφια κι αυτα αυνανιζονται με τον αυτοσαρκασμο μου για φαντασιωση. Κι υστερα, νηφαλια τα περιεργαζομαι κι ειναι ολα ανοητα και ογκωδη και πηχτα φωσφοριζουνε τρεμαμενα μεσα στο σκοταδι της αδιαπεραστης Αγιας Νηφαλιοτητας. Μπουσουλανε προσκυνημα στα χωματινα στρωματα της καθε στιγμης που ξυπναω, καθε εκεινη τη συγκεκριμενη στιγμη που η ληθη παιζει αρπα με τα βλεφαρα μου λιγο πριν τον πρωτο εκβιασμο φωτος της ημερας.

Τουλαχιστον γραφω με στυλο. Ειναι ο δευτερος προσωπικος μου κανονας, κι αυτος βιασμενος δημοσια απο τις λιποτακτικες μου παρορμησεις. Απατασθε ομως αν νομιζετε πως ειστε το κοινο μου. Εγω ημουν παντα το κοινο μου, κι ημουν σκληρη και λογοκριτικη μαζι μου, κι οποτε με κατεπληξα, εσπευσα να με απομυθοποιησω σαν εφηβη που ξεκρεμαει τις αφισες της απ'τον τοιχο. Εγω ημουν παντα το κοινο μου, με το δευτερο ενικο προσωπο για υποβολεα μου, εναν υποβολεα φιλοδοξο και επιτακτικο. Αν ηξερα πως να του δωσω τους φανταχτερους μου αυνανισμους, αν δεν με ανθυπεβαλλα κυνικα οτι γραφω μονο σε μενα, μονο για μενα, αν δεν οριζα την εκφραση με φυσικους νομους, αν υπηρχε στ'αληθεια η λεξη ευκαιρια κι η ευκαιρια δεν ηταν λεξη, αν η αληθεια δεν ηταν συνωνυμη με τη λευκη σημαια, αν, αν, αν, τοτε ισως και να μην ηξερα να γραφω.

Ισως να μην εβγαινα εξω απ'το σπιτι μου μονο για να μαζευω εικονες για να τις κρεμασω απ'το ταβανι και να τις αφησω να κυνηγιουνται στο πατωμα, σαν αποτυπωματα απο προβολεις στην πιστα μιας ντισκο. Ισως να ηθελα να ξυπνησω.

Κι ολα για να γοητευσω τον υποβολεα ε, ολα για χαρη του, για να γινει εκεινος το κοινο μου αντι για μενα, να μπει το Εσυ στη θεση του Εγω και να με κρυψει και να με καταβροχρισει κι εγω να ξεχειλιζω απο μεσα του, να ξεσηκωνω σαν παλιρριακο κυμα ολα τα υγρα που ζουν στο κορμι του. Να ανοιγα να, διαπλατα το φερμουαρ στη βαση του λαιμου μου και να παραμεριζοταν το δερμα μου ως κατω και να φανερωνοταν το κολαζ που φτιαχνουν οι τρελοι καλλιτεχνες, τα σπλαχνα μου. Και να του'λεγα, να, αυτα ειναι ολα, διαλεξε. Παρε ο,τι θες, ετσι κι αλλιως κατι θα χασω στο τελος, παρε ο,τι θες κι εγω θα μαθω να λειτουργω χωρις αυτο, για να σου δειξω για τι ειμαι ικανη, για να σου δειξω οτι ειμαι και θελω, παντα θελω. Ειμαι πλεονεκτης, γι'αυτο διαλεξε και παρε ο,τι θες, στερησε μου κατι για να ξερω που ποναω, για να εστιαζω καλυτερα. Κι αν δεν σ'αρεσει τιποτα και δεν θελεις τιποτα, μη το κανεις για σενα. Καντο για μενα. Καντο για το καλο της παραστασης. Αλλα διαλεξε κατι επιτελους.

Κι αν Εσυ ειχες το κουραγιο να το κανεις αυτο, και διαλεγες αυτο που ποναει λιγοτερο αν το χασω, Εγω θα στεριωνα πυροτεχνηματα στα κατωφλια, θα κρεμαγα ουρες κομητων απ'τα μπαλκονια, θα πεταγα κομφετι φωτονεφελες και ηχοχρωματα, θα εγδυνα τις μερες απ'το χρονο και θα τις ξαπλωνα στα ποδια σου, θα ημουν ετσι γραφικη και μελισταλαχτη αλλα ευτυχως τουλαχιστον αστεια, και θα καταστρωνα μικρες ανεξερευνητες πολιτειες μεσα στις αναρθρες κραυγες που θα μου ενεπνεες.

Για σενα γραφω.


Γι'αυτο καθε μερα, κοιμαμαι και ξυπναω, και κοιμαμαι και ξυπναω, κι ολο αυτοδικαιωνομαι. Λεω, δεν φταιω εγω. Φταιει που καποτε ενα τραγουδι μου εμαθε να σβηνω τη φωτια με βενζινη.