Meet me in St.Louis, Louis

Ειμαι εγω. Και ειμαι εδω.

Ειναι η συμφωνια που εξαιτιας της και μονο βρισκομαι εδω.

Η συμφωνια ειναι το σωμα αυτο που με κραταει εδω.



Παλια ζουσα με ηλιθιους και χυδαιους μπασταρδους που νομιζαν οτι μπορουσαν να με προσλαβουν για μπατσο της εταιριας τους.

Τωρα μονο εγω ειμαι εδω.



Μαθαινω γρηγορα γιατι δεν εχω καποιο ειδικο τροπο να κανω τα πραγματα.

Κι ετσι ολοι οι τροποι ειναι ιδιοι για μενα.

Κι ετσι μαθαινω γρηγορα.



Μπορω να εναλλασσω πονο και ηδονη σε υποηχητικο ισως ακομη και μοριακο επιπεδο,

Κι απο εμενα θα γεννηθει μια ολοκληρη γενια που δεν θα νιωθει ουτε πονο ουτε ηδονη.



Αλλα εκκρινω μια βαρια γλυκυτητα.

Ρεει απο μεσα μου μελαγχολικη και ανελεητη σαν αφρος σε διαδρομο προσγειωσεως.

Θα μπορουσε να ξεφυγει μια μερα και να μεταμορφωσει ολη την πολη σε τουρτα.

Θα σας βαλω γαμπρους στην κορυφη της.

Αλλα μην ανησυχειτε, θα σας φαω αργοτερα.



Προς το παρον εισπνεω γουργουρητα βρεφους και εκπνεω κροταλισματα θανατου. Ρουφαω χωραφια σταριου και φτυνω εκτασεις ερημωμενες απο αμμοθυελλες



Συνδεστε με με αυτον τον εξυπνακια το θανατο.



Ειμαι σαν τη μεγαλη αμερικα.

Αν θελετε να γινει η δουλεια σας σωστα, ελατε σε μενα, κι εγω θα στρεψω το δαχτυλο σας προς τη σωστη κατευθυνση.



Μετα φυσικα θα φυγετε και θα μ’αφησετε ψιθυριζοντας πισω απ’την πλατη μου.

«Απεραντη τρυφεροτητα απεραντη ειρωνεια ειναι για παντα κρυμμενη στα κλειστα της ματια.

Πρεπει να εχει μαθει πολυ καλα στη μακροχρονη μοναξια της ποσο κενη ειναι η σοφια ακομη και για τους σοφους.»



Αλλα εγω θα περιμενω.



Κοντα στο εδαφος θα βλεπω τη σκια των φτερων μου.

Αμυδρα μακρινα αστερια θα πασπαλιζουν τα ζυγωματικα με ασημενια σταχτη.

Ενας τοιχος θα εκραγει και θα χυσει δεκαοκτω οροφους στο δρομο.

Ενα φωτεινο πρωινο γαλανο σαν πορσελανη,

Μια νυχτα που θα κανει κρυο πανω στα ματια μου,

Εκει οπου ετη φωτος μακρια οι χλωμοι ουρανοι θ’ανοιγουν στα δυο,

κομματακια ζωηρης και αφανιζομενης λεπτομερειας

Εγω θα περιμενω.



Ετσι κι αλλιως, χωρις λεξεις δεν υπαρχει χρονος.



Τη διευθυνση που χρησιμοποιησα στη ζωη, σας δινω για κεινο το αργοπορημενο πρωινο.

Ελατε να με βρειτε.



Αλλα να’στε καλα προετοιμασμενοι.

Γιατι θα’μαι παντοδυναμη.

Θα’μαι το αγριο αγορι με ρολερσκεητς στα ποδια.

Θα σας παρω το σκαλπ.



Να’στε καλα προετοιμασμενοι μουνια.

Γιατι οσο και να περιμενω, δεν θα χασω ποτε το χιουμορ μου.



«αν ειχα μια φωτογραφια σου που να μιλουσε

θα την επαιζα καθε φορα που θα’νιωθα μελαγχολια

θα εδινα δεκα παραστασεις την ημερα

και μια τα μεσανυχτα

συναντησε με στο Σεηντ Λουις, Λουις»

Inspired by William Burroughs's Wild Boys

Zoυλιεν

Όπου η ηρωίδα όλο νιώθει ότι κάτι έχει ξεχάσει να κάνει και στον ύπνο της βλέπει  σκύλους, έχουνε λουριά κι όμως τους κυνηγάει.

Όπου τα κεντριά δεν έχουν αντίσταση, οι φακές δεν έχουν Ποπάυ και η ηρωίδα προσπαθεί να θυμηθεί πως το λένε το κοτόπουλο κομμένο σε λωρίδες.

Όπου την αηδιάζουνε αυτοί οι και καλά τόσο ερωτευμένοι στο τρένο πίσω της που ζητάνε την άδεια ο ένας απ'τον άλλον για να φτερνιστούνε.

Όπου καλείται κάποιος να μας πει γιατί στο μπούτσο δε σταματάει αυτό το πράμα εδώ και τώρα αφού το εδώ και το τώρα είναι τόσο τίποτα και πουθενά κι εσύ παντού και πάντα.

Όπου ένα γαμιόλικο ξεχειλωμένο αναφιλητό πεταρίζει σαν κακοπληρωμένη πόρνη κάθε φορά που ακούω τ'όνομά σου και ξέρω πως δεν φωνάζουνε εσένα.

Όπου η ηρωίδα περνάει ξυστά δίπλα απ'τον άντρα των ονείρων της χωρίς να το πάρει χαμπάρι, καθώς ταυτόχρονα σκέφτεται "Εγώ φανάρι στο γαμήσι της μνήμης και της ματαιότητας δεν κρατάω άλλο".

Όπου η διαφορά μας ήτανε που εγώ ήθελα να το κάνουμε αργεντίνικα, εσύ ήθελες να το κάνουμε ευρωπαϊκά, και τελικά το χάσαμε στο μέτρημα.

Όπου κρέμεσαι απ'το στόμα μου όπως μια από καιρό αχρησιμοποίητη λέξη λίγο πριν τη θυμηθεί κάποιος, μόνο που ανάποδα γιατί επειδή διότι εγώ προσπαθώ να σε ξεχάσω.

Όπου σε ξεγέλασα που τώρα πια δεν είσαι πια τίποτα άλλο παρά εγώ, κι εγώ είμαι τόσο πολύ καψούρα με την πάρτη μου.

Όπου σε αυτό το σημείο, χειροκρότημα παρακαλώ γιατί η ηρωίδα θυμήθηκε πως το λένε το κοτόπουλο κομμένο σε λωρίδες.

Πουτάνα μνήμη.

Βάζω το κοτόπουλο, βάζεις το μαχαίρι;

Just a man

Για ολα τα σημερα που στελνουν ενα μεγαλο κωλοδαχτυλο στα αυριο
Για ολα τα ουρλιαχτα που ειχαμε χρονια αποθηκευμενα
Για τις μελανιες και τους ιδρωτες
Για τους μεγαλους ερωτες
Για τις μεγαλες μουσικες
Για τωρα που ειμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ
Εχω μονο να πω αυτα

"Man was born to love

- though often he has sought
like Icarus, to fly too high
and far too lonely than he ought
to kiss the sun of east and west
and hold the world at his behest
to hold the terrible power
to whom only gods are blessed  -

But me, I am just a man"

Entry #6

(δεν ξέρω αν είμαι άνθρωπος της ησυχίας ή αν μ'αρέσουν οι σειρήνες του πολέμου μπορεί απλά να τις συνήθισα ξέρω μόνο πως ν'ανοιγοκλείνω τ'αυτιά μου βρήκα το διακόπτη όταν σταμάτησα να πιστεύω στο Θεό παρόλα αυτά παραμένω ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος ας προσευχηθούμε όλοι μαζί στο μεγάλο Τίποτα δεν θα προλάβει κανείς να με πει απαισιόδοξη καθήστε μισό λεπτό να βρω ένα στυλό να γράφει και θα σας δείξω εγώ θα σας δείξω ξέρω να πλέκω τα σκατά πουλόβερ κοτσίδες εγκώμια γράμματα αγάπης να)

Έχω μεγάλα φανταχτερά αύριο φυλαγμένα για ώρα ανάγκης, που σαν σωστοί ευγενείς, μισαλλόδοξοι γόνοι της βασιλικής οικογένειας των πυροτεχνημάτων και των αποτυπωμάτων, κάθονται και περιμένουν να γίνουν χρήσιμα, πάντα σε οριζόντια θέση με τα χέρια ελαφρώς μουδιασμένα απ'την ανία της προσμονής. Τους κάνω σβούρες επιδέξια με το κεφάλι να φεύγει τελευταίο για να τα διασκεδάσω, αλλά η φασαρία απ'το πάνω διαμέρισμα με αποσπά και ζαλίζομαι πάραυτα, και φωνάζω στα γδαρμένα μου νύχια και στις ρίζες των μαλλιών μου να κάνουν ησυχία, δεν έχω χώρο για άλλους εδώ κάτω. Δεν έχω χώρο για κανέναν γιατί έκανα όλα τα έπιπλα στην άκρη για να χωρέσεις εσύ και μάλιστα σκούπισα μέχρι και κάτω απ'τα πλακάκια που δεν το συνηθίζω. Μα εσύ δεν ήρθες ποτέ κι αυτά τ'αρχοντικά αύριο έχουν καταχραστεί κατά πολύ τη φιλοξενία μου.

(να είδες τι ωραία που γράφω όταν χρησιμοποιώ τη λέξη εσύ μόνο που όταν γράφω έτσι χρειάζομαι τρία στυλό και μέχρι να τελειώσω το'χω μετανιώσει και θέλω να τα μουτζουρώσω όλα και μετά να τα κρύψω κι απο πάνω γιατί ξέρω πως όταν πέσω για ύπνο θα βγάλουνε πόδια και χέρια και φλόγινα μαλλιά και χαμόγελα πρόστυχα και ντροπαλά και μάτια παραστατικά και θα'ρθουνε να με κυνηγήσουνε κι όμως τα δείχνω γιατί είμαι σίγουρη πως δεν σ'αρέσουνε κι όσο δεν σ'αρέσουνε υπάρχει ελπίδα αγαπημένε ώ αγαπημένε μου)

Αύριο θα έρθει το αύριο κι αύριο είναι μια καινούρια μέρα και δεν έχω όρεξη για νέους μουσαφείρηδες. Δεν θέλω άλλα αύριο, ποτέ δεν ήθελα. Θέλω ένα μικρό ταπεινό σήμερα να στέκεται έξω απ'την πόρτα και να μη ζητάει να μπει μέσα αλλά να μου φωνάζει να βγω εγώ έξω να παίξουμε, και δεν θα φοβηθώ μη λερωθώ απ'τις λάσπες, το υπόσχομαι. Θέλω ν'απλώσω την ψάθα μου στο γρασίδι και να μου φτάνει που θα ξέρω πως έχω ένα μπουκαλάκι ούζο με λεμονίτα στην τσάντα και να'ναι η τσάντα μου η ροζ που θα την έχω μπαλώσει, κι απο πάνω μου να περνάει κόσμος, χιλιάδες κόσμος να μην ψηλώσω άλλο για να σε κοιτάξω κάποτε απο χαμηλά κι έτσι να σε κάνω άντρα σωστό που κανείς δεν θα μπορεί να σε στερήσει απ'το τρίτο μάτι στο μέτωπό μου. Και ψηλότερα κι απ'τους δυο μας μαζί ν'ακούγεται μουσική εκκωφαντική να τραγουδάει το τώρα σ'όλες τις γλώσσες και να σηκωθώ να τρέξω μες στο χαμό να σε βρω και να ξεχάσω την ψάθα και να μην την ξαναβρώ ποτέ, να πάει εκείνη να πάρει τη θέση μου στον τόπο που μεταναστεύουν οι εικόνες για να πεθάνουν και τα όνειρα που το πρωί τα έχεις ξεχάσει. 

(να ορίστε η παρακαμπτήριος που με εμπόδισε απ'το να μάθω ν'αντιστέκομαι είναι που ξέρω να τα διηγούμαι όλα όμορφα αλλά όταν διηγήσαι όλα σου λείπουν αλλά όχι εμένα δεν μου λείπει τίποτα γιατί αυτό το τίποτα είναι ολόδικό μου θα στα δώσω όλα αλλά αυτό θα το κρατήσω το χρειάζομαι για να μπορώ να τα λέω χωρίς να τα πιστεύω αυτή είναι η τέχνη του να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου αγαπημένε ώ αγαπημένε μου κάτσε που ν'ακούσεις και τα υπόλοιπα θα με φοβηθείς τόσο πολύ που θα με ξαναξεχάσεις ανένοχα είμαι πολύ καλή στο να με φοβούνται αλλά θέλω λίγη εξάσκηση στο να με ξεχνάνε ή μηπως στο να ξεχνάω εγω)

Θα σε δω λέει, και θα σε ξέρω απο πάντα και θα μείνουμε πάντα παγωμένοι σε αντικρυστή στάση. Η αγαπημένη μου φίλη απο δίπλα θα χειροκροτάει κι όλες οι χαμένες ευκαιρίες θα παραιτηθούν που θα είναι όπως ποτέ δεν μπόρεσαν και θα πεινάσουν και θ'αποδημήσουν σ'άλλη γη σ'άλλα μέρη κι όλα θα χάσουν την αξία τους μπροστά στα χέρια σου. Θα βουλιάξεις τα πόδια σου στο τσιμέντο, θα στολίσεις τον ουρανό με τις βλεφαρίδες σου γι'αυτοκόλλητα, θα οικειοποιηθείς όλες τις επιλογές που για χάρη σου απαρνήθηκα και θ'αντικαταστήσεις το τελευταίο γάμμα του ονόματός μου με μι. Κι εγώ θα σ'αφήσω ν'ανέβεις πάνω στο κρεβάτι μου χωρίς να βγάλεις τα παπούτσια σου με αντάλλαγμα τα άπλυτα σου σεντόνια και θα βυζάξω όλα τα παιδιά που θα γεννηθούν όταν το κεφάλι σου ανοίξει στα δύο απ'τον πονοκέφαλο. Μόλις τελειώσει η μουσική θα μείνουμε κουρασμένοι σαν ξεφλουδισμένα ροδοπέταλα πάνω στον τάφο των συνταξιούχων ρομαντικών, και θα ξαπλώσουμε πάνω σε ένα λευκό καμβά, πάντα σε αντικρυστή στάση.

(κι ύστερα θα προσθέσω άλλη μια πρόταση μετά την τελεία όπως κάνω τώρα κι όλα θα είναι σαν ψεύτικα σαν αλλά όχι ψεύτικα κι εγώ θα τα κοροϊδεύω να τώρα παω να μπαλώσω τη ροζ τσάντα  κι ας μην πιστεύω πια Πίστη Όχι Πια αύριο αύριο το αύριο είναι το σήμερα που ονειρεύτηκα χτες επιτέλους θα πότε ερωτηματικό δεν τις μπορώ τις τελείες γιατί είναι μπλε ίσως και πράσινες ώ πόσο σας μισώ απαίσια στρουμφάκια)

Try walking in my shoes