Ειμαι εγω. Και ειμαι εδω.
Ειναι η συμφωνια που εξαιτιας της και μονο βρισκομαι εδω.
Η συμφωνια ειναι το σωμα αυτο που με κραταει εδω.
Παλια ζουσα με ηλιθιους και χυδαιους μπασταρδους που νομιζαν οτι μπορουσαν να με προσλαβουν για μπατσο της εταιριας τους.
Τωρα μονο εγω ειμαι εδω.
Μαθαινω γρηγορα γιατι δεν εχω καποιο ειδικο τροπο να κανω τα πραγματα.
Κι ετσι ολοι οι τροποι ειναι ιδιοι για μενα.
Κι ετσι μαθαινω γρηγορα.
Μπορω να εναλλασσω πονο και ηδονη σε υποηχητικο ισως ακομη και μοριακο επιπεδο,
Κι απο εμενα θα γεννηθει μια ολοκληρη γενια που δεν θα νιωθει ουτε πονο ουτε ηδονη.
Αλλα εκκρινω μια βαρια γλυκυτητα.
Ρεει απο μεσα μου μελαγχολικη και ανελεητη σαν αφρος σε διαδρομο προσγειωσεως.
Θα μπορουσε να ξεφυγει μια μερα και να μεταμορφωσει ολη την πολη σε τουρτα.
Θα σας βαλω γαμπρους στην κορυφη της.
Αλλα μην ανησυχειτε, θα σας φαω αργοτερα.
Προς το παρον εισπνεω γουργουρητα βρεφους και εκπνεω κροταλισματα θανατου. Ρουφαω χωραφια σταριου και φτυνω εκτασεις ερημωμενες απο αμμοθυελλες
Συνδεστε με με αυτον τον εξυπνακια το θανατο.
Ειμαι σαν τη μεγαλη αμερικα.
Αν θελετε να γινει η δουλεια σας σωστα, ελατε σε μενα, κι εγω θα στρεψω το δαχτυλο σας προς τη σωστη κατευθυνση.
Μετα φυσικα θα φυγετε και θα μ’αφησετε ψιθυριζοντας πισω απ’την πλατη μου.
«Απεραντη τρυφεροτητα απεραντη ειρωνεια ειναι για παντα κρυμμενη στα κλειστα της ματια.
Πρεπει να εχει μαθει πολυ καλα στη μακροχρονη μοναξια της ποσο κενη ειναι η σοφια ακομη και για τους σοφους.»
Αλλα εγω θα περιμενω.
Κοντα στο εδαφος θα βλεπω τη σκια των φτερων μου.
Αμυδρα μακρινα αστερια θα πασπαλιζουν τα ζυγωματικα με ασημενια σταχτη.
Ενας τοιχος θα εκραγει και θα χυσει δεκαοκτω οροφους στο δρομο.
Ενα φωτεινο πρωινο γαλανο σαν πορσελανη,
Μια νυχτα που θα κανει κρυο πανω στα ματια μου,
Εκει οπου ετη φωτος μακρια οι χλωμοι ουρανοι θ’ανοιγουν στα δυο,
κομματακια ζωηρης και αφανιζομενης λεπτομερειας
Εγω θα περιμενω.
Ετσι κι αλλιως, χωρις λεξεις δεν υπαρχει χρονος.
Τη διευθυνση που χρησιμοποιησα στη ζωη, σας δινω για κεινο το αργοπορημενο πρωινο.
Ελατε να με βρειτε.
Αλλα να’στε καλα προετοιμασμενοι.
Γιατι θα’μαι παντοδυναμη.
Θα’μαι το αγριο αγορι με ρολερσκεητς στα ποδια.
Θα σας παρω το σκαλπ.
Να’στε καλα προετοιμασμενοι μουνια.
Γιατι οσο και να περιμενω, δεν θα χασω ποτε το χιουμορ μου.
«αν ειχα μια φωτογραφια σου που να μιλουσε
θα την επαιζα καθε φορα που θα’νιωθα μελαγχολια
θα εδινα δεκα παραστασεις την ημερα
και μια τα μεσανυχτα
συναντησε με στο Σεηντ Λουις, Λουις»
Ειναι η συμφωνια που εξαιτιας της και μονο βρισκομαι εδω.
Η συμφωνια ειναι το σωμα αυτο που με κραταει εδω.
Παλια ζουσα με ηλιθιους και χυδαιους μπασταρδους που νομιζαν οτι μπορουσαν να με προσλαβουν για μπατσο της εταιριας τους.
Τωρα μονο εγω ειμαι εδω.
Μαθαινω γρηγορα γιατι δεν εχω καποιο ειδικο τροπο να κανω τα πραγματα.
Κι ετσι ολοι οι τροποι ειναι ιδιοι για μενα.
Κι ετσι μαθαινω γρηγορα.
Μπορω να εναλλασσω πονο και ηδονη σε υποηχητικο ισως ακομη και μοριακο επιπεδο,
Κι απο εμενα θα γεννηθει μια ολοκληρη γενια που δεν θα νιωθει ουτε πονο ουτε ηδονη.
Αλλα εκκρινω μια βαρια γλυκυτητα.
Ρεει απο μεσα μου μελαγχολικη και ανελεητη σαν αφρος σε διαδρομο προσγειωσεως.
Θα μπορουσε να ξεφυγει μια μερα και να μεταμορφωσει ολη την πολη σε τουρτα.
Θα σας βαλω γαμπρους στην κορυφη της.
Αλλα μην ανησυχειτε, θα σας φαω αργοτερα.
Προς το παρον εισπνεω γουργουρητα βρεφους και εκπνεω κροταλισματα θανατου. Ρουφαω χωραφια σταριου και φτυνω εκτασεις ερημωμενες απο αμμοθυελλες
Συνδεστε με με αυτον τον εξυπνακια το θανατο.
Ειμαι σαν τη μεγαλη αμερικα.
Αν θελετε να γινει η δουλεια σας σωστα, ελατε σε μενα, κι εγω θα στρεψω το δαχτυλο σας προς τη σωστη κατευθυνση.
Μετα φυσικα θα φυγετε και θα μ’αφησετε ψιθυριζοντας πισω απ’την πλατη μου.
«Απεραντη τρυφεροτητα απεραντη ειρωνεια ειναι για παντα κρυμμενη στα κλειστα της ματια.
Πρεπει να εχει μαθει πολυ καλα στη μακροχρονη μοναξια της ποσο κενη ειναι η σοφια ακομη και για τους σοφους.»
Αλλα εγω θα περιμενω.
Κοντα στο εδαφος θα βλεπω τη σκια των φτερων μου.
Αμυδρα μακρινα αστερια θα πασπαλιζουν τα ζυγωματικα με ασημενια σταχτη.
Ενας τοιχος θα εκραγει και θα χυσει δεκαοκτω οροφους στο δρομο.
Ενα φωτεινο πρωινο γαλανο σαν πορσελανη,
Μια νυχτα που θα κανει κρυο πανω στα ματια μου,
Εκει οπου ετη φωτος μακρια οι χλωμοι ουρανοι θ’ανοιγουν στα δυο,
κομματακια ζωηρης και αφανιζομενης λεπτομερειας
Εγω θα περιμενω.
Ετσι κι αλλιως, χωρις λεξεις δεν υπαρχει χρονος.
Τη διευθυνση που χρησιμοποιησα στη ζωη, σας δινω για κεινο το αργοπορημενο πρωινο.
Ελατε να με βρειτε.
Αλλα να’στε καλα προετοιμασμενοι.
Γιατι θα’μαι παντοδυναμη.
Θα’μαι το αγριο αγορι με ρολερσκεητς στα ποδια.
Θα σας παρω το σκαλπ.
Να’στε καλα προετοιμασμενοι μουνια.
Γιατι οσο και να περιμενω, δεν θα χασω ποτε το χιουμορ μου.
«αν ειχα μια φωτογραφια σου που να μιλουσε
θα την επαιζα καθε φορα που θα’νιωθα μελαγχολια
θα εδινα δεκα παραστασεις την ημερα
και μια τα μεσανυχτα
συναντησε με στο Σεηντ Λουις, Λουις»
Inspired by William Burroughs's Wild Boys
Γιεπς, στο "αναρχο-μα-δομημένο-ως-εντύπωση" ο μπαρμπα-Ουίλλιαμ Λη είναι τοπ εμπνευσιακό εργαλείο
ΑπάντησηΔιαγραφή(το κείμενο μου άρεσε, γι'αυτο και δε ρωτάω, "Μπάροουζ κατακαλόκαιρο, ω, της ανωμαλίας πλάσμα;")
δεν υπαρχουν εποχες χωρις λεξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήτο καλοκαιρι ειναι γι'αυτους που πανε να βυζαξουν τη μαμα θαλασσα
εμεις οι υπολοιποι διαβαζουμε μπιτνικς και πεθαινουμε πανω στο κλιμα σαν τα καλα κρασια.
Και μεις που διαβάζουμε μπίτνικς και πεταρίζουμε το καλοκαίρι στη μαμά θάλασσα σα τον Ουίλλιαμ τον Ελεύθερο τον Α, τι θα κάνουμε ωρέ Γωγώ;
ΑπάντησηΔιαγραφήειστε ανωμαλος κυριε!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σας φθονω.
...είπε ο Μωυησής, παραλαμβάνοντας φρέσκιες φρέσκιες τις Εντολές απ' το Βουνό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχε καπως ζεστη στη Μαδιαμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα Σόδομα ψωλόκρυο
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αλλα εχω ακουσει οτι τα ενοικια ειναι πολυ οικονομικα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα φτηνά είναι, απ' τα ήθη ως τα ενοίκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάζουμε μισά-μισά τα ναύλα να πα να εγκατασταθούμε κει, το ψήνεις;
μαν αυτο ειναι η καλυτερη ιδεα μεταναστευσης που εχω ακουσει απο την εναρξη της οικονομικης κρισης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφα, απλά κει να ξες, όλες οι γυναίκες ροχαλίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤράβαγα ζόρια τελευταία φορά.
Οι γυναίκες που ροχαλίζουν είναι μυστηριώδεις μα και τρομακτικές συνάμα.
τωρα αμα το πω θα φανω επι τουτου.... αλλα θα το πω. εγω ροχαλιζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλα μονο οταν κοιμαμαι μονη.
"αλλά μόνο όταν κοιμάμαι μόνη"
ΑπάντησηΔιαγραφήααααα, χάθηκε η μισή μαγεία.
Απ' την άλλη, καλωσόρισες, ω Μήτηρ της Λειτουργικότητος στον Ύπνο.
Δε πρέπει να βλέπεις συχνά εφιάλτες, α;
η αληθεια ειναι πως οχι, δεν βλεπω συχνα. αλλα ξερεις τι λεω, ο ησυχος υπνος ειναι η ανταμοιβη για τους ανθρωπους που δεν μετανιωνουν ή δεν φοβουνται να μοιραζονται τα ρουμια τους. και περα του ποιητικου, καθαρη συνειδηση, καθαρα ονειρα, ισχυει.
ΑπάντησηΔιαγραφήπροχτες βεβαια εβλεπα οτι ημουν παντρεμενη με το χριστο.
... δε παει καλα το πραμα, πρεπει να βρω ενα τροπο να σταματησω το ροχαλητο.
Να βρεις γκόμενο, χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια κει τελειώνει το ροχαλητό και αρχίζουν άλλα ζόρια.
το θεμα δεν ειναι να βρουμε γκομενο κυρ ηλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήγκομενο βρισκω.
το θεμα ειναι να βρω αντρα.
Ποτέ δε μπόρεσα να τελέσω το outwitting σε μια γυναίκα, και απ' ότι βλέπω επανλαμβάνεται το ίδιο ad mutandis ad mutandis ad mutandis.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωπαίνω ταπεινά και ταϊζω το ταυρί για την επικείμενη θυσία λίγο μαπόριζο παραπάνω.
ε μα βρηκες κι εσυ τωρα γυναικα για outwitting.....
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
omnis mundis creatura quasi liber et pictura, nobis est, et speculum αγαπητε... η συνεχεια σε καποιο αλλο ποστ.