Zoυλιεν

Όπου η ηρωίδα όλο νιώθει ότι κάτι έχει ξεχάσει να κάνει και στον ύπνο της βλέπει  σκύλους, έχουνε λουριά κι όμως τους κυνηγάει.

Όπου τα κεντριά δεν έχουν αντίσταση, οι φακές δεν έχουν Ποπάυ και η ηρωίδα προσπαθεί να θυμηθεί πως το λένε το κοτόπουλο κομμένο σε λωρίδες.

Όπου την αηδιάζουνε αυτοί οι και καλά τόσο ερωτευμένοι στο τρένο πίσω της που ζητάνε την άδεια ο ένας απ'τον άλλον για να φτερνιστούνε.

Όπου καλείται κάποιος να μας πει γιατί στο μπούτσο δε σταματάει αυτό το πράμα εδώ και τώρα αφού το εδώ και το τώρα είναι τόσο τίποτα και πουθενά κι εσύ παντού και πάντα.

Όπου ένα γαμιόλικο ξεχειλωμένο αναφιλητό πεταρίζει σαν κακοπληρωμένη πόρνη κάθε φορά που ακούω τ'όνομά σου και ξέρω πως δεν φωνάζουνε εσένα.

Όπου η ηρωίδα περνάει ξυστά δίπλα απ'τον άντρα των ονείρων της χωρίς να το πάρει χαμπάρι, καθώς ταυτόχρονα σκέφτεται "Εγώ φανάρι στο γαμήσι της μνήμης και της ματαιότητας δεν κρατάω άλλο".

Όπου η διαφορά μας ήτανε που εγώ ήθελα να το κάνουμε αργεντίνικα, εσύ ήθελες να το κάνουμε ευρωπαϊκά, και τελικά το χάσαμε στο μέτρημα.

Όπου κρέμεσαι απ'το στόμα μου όπως μια από καιρό αχρησιμοποίητη λέξη λίγο πριν τη θυμηθεί κάποιος, μόνο που ανάποδα γιατί επειδή διότι εγώ προσπαθώ να σε ξεχάσω.

Όπου σε ξεγέλασα που τώρα πια δεν είσαι πια τίποτα άλλο παρά εγώ, κι εγώ είμαι τόσο πολύ καψούρα με την πάρτη μου.

Όπου σε αυτό το σημείο, χειροκρότημα παρακαλώ γιατί η ηρωίδα θυμήθηκε πως το λένε το κοτόπουλο κομμένο σε λωρίδες.

Πουτάνα μνήμη.

Βάζω το κοτόπουλο, βάζεις το μαχαίρι;