Yδpαpγυpos

γαμωτο δεν μπορω να σκεφτω καθαρα και να κουναω ταυτοχρονα τα ποδια μου γι'αυτο κουναω τα ποδια μου για να μη μπορω να σκεφτω σπρωχνω μπροστα και ξανασπρωχνω μπροστα και στην αρχη ηταν καπως δυσκολο αλλα μετα τα ποδια μου εμαθαν να πηγαινουν μονα τους κι εγινα ροδα μετα εγινα στρογγυλη κι επιπεδη και δεν εχω αναγκη κανενα οχημα πια γιατι τα οχηματα ειναι σαν τα κατοικιδια παιρνουν το χαρακτηρα του αφεντικου τους τωρα τρεχω τοσο γρηγορα που δεν χρειαζομαι ουτε καν σημεια στιξης τα σημεια στιξης ειναι σαν τους συναγερμους κι εγω χα δεν χρειαζομαι καν παρομοιωσεις μονο που ξερω πως πρεπει καποια στιγμη να κανω μια σταση να ξεκουραστω δε νιωθω κουρασμενη αλλα ιδρωνω σαν γουρουνι και φαντασου οτι βρηκα τους βωλους μου διασκορπισμενους στο δρομο ανακατεμενους με τα χαλικια και δεν σταματησα ουτε για να τους μαζεψω ηθελα αλλα δεν σταματησα γιατι καθε φορα που εχει ανηφορα εμενα με παρηγορει η σκεψη του γυρισμου και δεν σταματαω μα ξεχασα να σας πω οτι αυτος ο πλανητης που διασχιζω λεγεται και Υδραργυρος και η επιφανεια του ειναι γεματη κρατηρες οχι οτι με νοιαζει αυτο μονο που οταν διασχιζεις εναν πλανητη που ειναι το πανω και που ειναι το κατω ενα πραγμα οριζει τις ανηφορες απ'τις κατηφορες κι αυτο ειναι ο ηλιος κι εγω αληθεια σας λεω βλεπω τελεια στο σκοταδι και τα ματια μου ειναι αστραφτερα κοκκινα και λαμπουνε μονο που δεν ξερω ποτε να τα κλεισω γιατι αυτος ο πλανητης γυριζει γυρω απ'τον ηλιο πιο γρηγορα απο καθε αλλον κι εγω τωρα τυφλωνομαι τυφλωνομαι που σκατα ειναι τα κωλοσυννεφα οταν τα εχεις αναγκη θα'θελα ν'αλλαζα ταχυτητα μα καθε φορα που αλλαζω σου μοιαζω θα'θελα τουλαχιστον να ημουν αρκετα μυτερη στις γωνιες ωστε να μη με φτανει ο ηλιος αλλα στη φωτεινη πλευρα του πλανητη υπαρχει λεει ενα μικρο κομματι γης οπου δεν ζει καμια απορια κι ενας τοπος χωρις αποριες μοιαζει σαν ουτοπια μονο που εκει θα ειμαι τυφλη κι ειναι ενα διλλημα που δικαιουμαι να εχω το ποσο ευχομαι να μην μου ειχαν δωσει ποτε τις συντεταγμενες για εκει μ'ανταλλαγμα τη σκοτεινη ηρεμια μου τωρα ο πλανητης μου κοπηκε στα δυο και τα κομματια του εχουν πιασει απο μια θεση στη ζυγαρια του συμπαντος κι ο ηλιος τρεχει κι εγω τρεχω και σπρωχνω και δεν εχω χρονο να σταματησω παρολο που δεν βιαζομαι καμια φορα σταματαω να σπρωχνω κι απλα περπαταω και προσπαθω να σκεφτω σε μισες στροφες σαν σαρανταπενταρι δισκακι οχι οπλο κι αναρωτιεμαι αμεσως γιατι ειμαι λαχανιασμενη ενω ξερω οτι ο μονος μυς που εχει κουραστει ειναι πολυ πιο ψηλα απ'τα ποδια μου μα το πιο αστειο της ολης ιστοριας ειναι οτι μ'αυτα και μ'αυτα εχω φτασει ηδη ειμαι ηδη εκει και τωρα δεν ειναι καιρος για στραβοπεταλιες και το φως μου δειχνει οτι εχει κατηφορα και φοβαμαι οχι την κατηφορα αλλα τον τρομο της συνειδητοποιησης πως οταν τελειωνει μια ανηφορα μετα εχεις κατηφορα και μπροστα σου και πισω σου μερικοι ανθρωποι λενε πως ειναι πολυ κακο προσον να μην τελειωνεις ο,τι αρχιζεις μα εμενα η καταρα μου ειναι να μην μπορω ποτε ν'αφησω τιποτα στη μεση γι'αυτο θα συνεχισω να σπρωχνω με τα ποδια μου γι'αυτο κι επειδη οταν κουναω τα ποδια μου δεν μπορω να σκεφτω ταυτοχρονα αλλα ορκιζομαι ορκιζομαι μεχρι την τελευταια στιγμη θα υποκρινομαι πως εχω επιλογη και ισως ετσι τελικα να εφευρω τον τροπο με τον οποιο γεννιουνται οι επιλογες κι οταν θα μαθω να τις φτιαχνω μονη μου θα σταματησω ν'αγοραζω απ'τους αλλους θα σταματησω τοτε -
- θα σταματησω τοτε θα παρω ανασα και θα σκεφτω αλλα ποιος ξερει ισως και να καταφερω να κουναω τα ποδια μου και να σκεφτομαι ταυτοχρονα