is touching yourself worth an eternity in hell?

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

H επιστρoφή τηs πράκτoρos E

(το παρακάτω είναι η συνέχεια αυτουνού: http://thyshallnotsuck.blogspot.com/2009/09/blog-post_28.html )


Ξύπνησα κι όλα ήταν πολύ ήσυχα για λίγο. Τόσο ήσυχα που για μια στιγμή ήμουν σχεδόν ικανοποιημένη. Μα ύστερα η στιγμή πέρασε και άνοιξα τα μάτια μου. Και τότε τους είδα. Ήταν μαζεμένοι όλοι γύρω απ’το κρεβάτι μου και με κοιτούσαν αυστηρά.

«Έχεις να μας πεις κάτι;» με ρώτησε ένας απ’όλους, ένας μα η φωνή του ήταν καλοταϊσμένη και υγρή σα να ήταν δέκα φωνές μαζί.

«Αφήστε με να κοιμηθώ» μουρμούρισα κι έκρυψα το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι. Ένα χέρι τράβηξε τα σκεπάσματα. Ανακάθισα στο κρεβάτι νευρικά κι αυτοί συνέχιζαν να με κοιτάζουν, τα φρύδια τους ανασηκωμένα, περιμένοντας.

«Τίποτα δεν έχω να σας πω» ψιθύρισα αγανακτισμένη. «Θα σας έλεγα αν μπορούσα μα έχω ένα εκατομμύριο λέξεις μέσα στο κεφάλι μου κι ακόμα έχει χώρο για να βρούνε να κρυφτούνε. Μόνο κουμπιά, παντού κουμπιά, κουμπιά στρωμένα στο πάτωμα, απλωμένα στους τοίχους, μέχρι και στο ταβάνι κουμπιά κι εγώ δεν θέλω να πατήσω κανένα, μ’ακούτε;;;»

«Κάτι συνέβη εδώ», συνέχισε η παχιά φωνή να λέει αυτό που σκέφτονταν όλοι, «κάτι μας κρύβεις».

«Τίποτα δε συνέβη!» φώναξα και μ’ένα σάλτο βρέθηκα όρθια πάνω στο κρεβάτι να βαθουλώνω το στρώμα ανομοιόμορφα με τις πατούσες μου. «Εγώ καθόμουν εδώ και δεν ενοχλούσα κανένα κι ας έβρεχε έξω κι ας ίδρωναν οι παλάμες μου και ξαφνικά το δωμάτιο φρέναρε απότομα σα να με ειδοποιούσε οτι φτάσαμε κι έμεινα ν’αναρωτιέμαι πότε στρίψαμε γιατί εγώ νόμιζα πως ήμουν ακίνητη».

Με κοίταξαν με μια δυσπιστία που μ’εξόργισε. «Χμ...» είπε σκεπτικά η χοντρή φωνή, «αυτό το κρυσφύγετο δεν είναι πια ασφαλές».

Ένιωσα φόβο να με κυριεύει όταν κατάλαβα που το πήγαιναν, ένα φόβο ξαναμμένο κι ανυπόμονο που αντί να ροκανίζει τα γόνατά μου, φώλιαζε στο στομάχι μου λες κι ήταν λύπη, εκεί στο κέντρο, και με κρυφοκοιτούσε μέσα απ’τον αφαλό μου, κι ήμουν σίγουρη πως τα μάτια του ήταν παγερά σαν τα δικά τους.

«Ξέρω τι θέλετε» ούρλιαξα πανικόβλητη, «θέλετε να με στείλετε εκεί έξω τώρα να κάνω τη βρωμοδουλειά σας, έτσι δεν είναι; Είναι όλα στημένα, ε; Αν μπορούσατε θα βάζατε το Θεό να κατουρήσει έξω απ’την πόρτα μου προκειμένου να βγω έξω να τον κατσαδιάσω, έτσι δεν είναι; Δεν σας έχω ξεπληρώσει το χρέος μου ακόμα καθίκια, δεν έχω κάνει αρκετά για σας; Μιλήστε, γιατί δε μιλάτε;»

Συνέχισαν να με κοιτάζουν δύσπιστα, σχεδόν ειρωνικά. Μερικοί ψιθύριζαν μεταξύ τους, χαμογελώντας πίσω απ’τις παλάμες τους, κι άλλοι κοιτούσαν τα νύχια τους σαν να βαριόντουσαν. Ήξερα πως ο,τι και να έλεγα δεν θα είχε σημασία. Δείλιασα, μαζεύτηκα κοντά στη σκια μου κι αγκάλιασα το σεντόνι μου.

«Μη με στέλνετε εκεί έξω,σας παρακαλώ... Για να βγω πρέπει να πατήσω πάνω στα κουμπιά και δεν θέλω να πατήσω κανένα κουμπί. Έτσι κι αλλιώς είναι όλα χαλασμένα. Είναι άδικο που μ’αναγκάζετε να το κάνω τώρα αυτό, γιατί τώρα, είναι άδικο μ’ακούτε; Είναι άδικο, σας παρακαλώ...»

Μία διαφορετική φωνή, θυληκή και μπάσα, ακούστηκε απ’την άκρη του δωματίου. Ήταν γνώριμη φωνή. «Έλα ηρέμησε, μη φοβάσαι». Σχεδόν μπορούσα ν’ακούσω τα καπούλια της να τρίζουν ενάντια στο δερμάτινο ύφασμα που τα σκέπαζε. «Αφού ξέρεις πως θα σε καθοδηγήσουμε εμείς, σιγά σιγά, ένα βήμα τη φορά».

«Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει μαζί σου» είπα σιγανά κοιτώντας τα δάχτυλα των ποδιών μου.

«Ποτέ δεν θα ξεμπερδέψεις μαζί μου» απάντησε εκείνη νωχελικά, «μου χρωστάς τη ζωή σου μικρή, μην το ξεχνάς»

Άφησα τους ώμους μου να πέσουν σε παραίτηση, τόσο βαριά που ο λαιμός μου έγινε μακρύς, τόσο μακρύς που η άρνησή μου έχασε το δρόμο και δεν βγήκε ποτέ.

«Πρώτα απ’όλα», διέταξε συνεχίζοντας, «να καθορίσουμε ένα safe word σε περίπτωση που τα πράγματα φύγουν απ'τον έλεγχο ή πάνε πολύ πολύ στραβά όπως προβλέπεται. Όχι οτι δεν σ’εμπιστευόμαστε, αλλά ξέρεις τώρα... για τη δική σου ασφάλεια». Άκουσα το φύλλο της ντουλάπας μου να τρίζει σαν ουρλιαχτό καθώς άνοιγε, η ντουλάπα μου η ίδια πιο θαραλλέα απο μένα, μπορούσε να φωνάζει ενώ εγώ έμενα σιωπηλή. «Για να δούμε αν μπορούμε να βρούμε εδώ μέσα μια όμορφη ζώνη ασφαλείας να ταιριάζει με την τσάντα σου και ν'αναδεικνύει τις πλούσιες καμπύλες σου καθώς θα πέφτεις...»

«Έχει σημασία;» ρώτησα ακόμα σκυφτή.

«Τη μεγαλύτερη» συνέχισε εκείνη μαλακά, σχεδόν με φροντίδα. «Δεν θα σ’αφήσουμε έτσι γλυκιά μου. Θα σου δώσουμε πέντε γεμιστήρες μάτια να τα αδειάσεις πάνω τους όπως κρίνεις εσύ, με στόχαστρα τετράγωνα απ’αυτά που σ’αρέσουν, θα σου βιδώσουμε σιγαστήρες στους καρπούς να μη νιώθει κανείς το βόμβο απο τις φλέβες σου, θα τραβήξουμε το φόντο έξω απ’τον καθρέφτη να το φορτώσουμε πάνω στα μαλλιά σου για να τους ξεγελάς όλους κάθε φορά που θα χρειάζεται να σκύβεις το κεφάλι σου να αλλάξεις μάτια. Είδες, τα έχουμε σκεφτεί όλα... Μέχρι που θα σου δώσουμε και λίγα λεπτά να θαυμάσεις την εικόνα του ειδώλου σου γυμνού χωρίς πλαίσιο, χωρίς φόντο, χωρίς ορισμό. Θα είναι όμορφο, υπόσχομαι, θα’ναι...»

«Φτάνει με τις στυλιστικές παρεμβάσεις» την διέκοψα. «Μπες στο ψητό. Τι πρέπει να κάνω;»

Εκείνη χαμογέλασε αποφασιστικά. «Μα το είπες και μόνη σου» συνέχισε, «θα πρέπει να βγεις έξω φυσικά. Αλλά μην ανησυχείς, θα είναι πολύ πιο εύκολο απ'ότι ακούγεται και θα συμβεί πριν το καλοκαταλάβεις. Τώρα, άκουσε προσεκτικά τις οδηγίες μου. Θα χρειαστεί να κάνεις δέκα βήματα πίσω για να μπεις στο λεωφορείο και να διασχίσεις όλη τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, κι ύστερα απ'το τέρμα μέχρι την αφετηρία και μετά πάλι απ'την αφετηρία μέχρι το τέρμα, όσες φορές χρειαστεί μέχρι να γίνει ο δρόμος πολύ γνώριμος και πολύ ασφαλής έτσι ώστε να παραπατάς πάνω του με χάρη. Με το που κατέβεις απ'το λεωφορείο θ'αρχίσεις αμέσως να καπνίζεις, κι ύστερα από τρία περίπου τσιγάρα δρόμο, θα βρεθείς πίσω από μία μεγάλη καφέ πόρτα από την άλλη πλευρά της οποίας θ'ακούγεται πολύ δυνατή μουσική και φωνές ανθρώπων. Θα χτυπήσεις τρεις φορές και θα περιμένεις. Δεν θα σου ανοίγει κανείς γιατί κανείς δεν θα σε ακούει, όμως κάποια στιγμή ένας τυχαίος άγνωστος θ'ανοίξει την πόρτα για να βγει και καθώς φεύγει θα σου κάνει νόημα να περάσεις μέσα. Σ'αυτό το σημείο σου υπενθυμίζω πως μπορείς ανά πάσα στιγμή να ψιθυρίσεις τη λέξη "πορτοκάλι", κι αμέσως το ρολόι θα χτυπήσει δώδεκα και οι πράκτορες που έχουν ανατεθεί να σε παρακολουθούν θα δημιουργήσουν έναν τεράστιο αντιπερισπασμό χορεύοντας μπούγκι, ώστε να εξαφανιστείς μέσα σε μια βόμβα καπνού. Αρκεί φυσικά να προλάβεις να φύγεις πριν σε δει κανείς. Αν σε δουν θα είναι πολύ αργά, θα έχουμε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμου. Τότε θα πρέπει αναγκαστικά να μπεις μέσα χαμογελώντας πολύ πολύ πλατιά και ειλικρινά».

Σήκωσα για πρώτη φορά το βλέμμα μου και την κοίταξα κατάματα. «Και μετά;» τη ρώτησα.

«Μετά δεν ξέρω τι θα γίνει» απάντησε χαμηλώνοντας εκείνη για πρώτη φορά το βλέμμα της. «Τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα κάνεις μόνη σου».

«Βέβαια...» γρύλισα.

Γύρισε την πλάτη της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Οι υπόλοιποι ξεκίνησαν να την ακολουθούν σαν χορογραφημένοι.

«Κι αν δεν δεχτώ να το κάνω;» φώναξα πριν γυρίσει το χερούλι.

Κοντοστάθηκαν όλοι για μια στιγμή, με τη χάρη μιας αγέλης που βγαίνει για πρωινό κυνήγι.

«Ό,τι και να γίνει», άκουσα να μου λέει εκείνη με την πλάτη της ακόμα γυρισμένη, «σου εγγυώμαι πως όλα θα τελειώσουν απόψε».

Εξαφανίστηκαν όλοι όσο σιωπηλά και ξαφνικά είχαν εμφανιστεί. Ήμουν πάλι μόνη. Άφησα να περάσουν πέντε δέκα λεπτά μέχρι να βεβαιωθώ πως δεν θα επιστρέψουν.

«Όλα θα τελειώσουν απόψε», ψιθύρισα μιμούμενη τη φωνή της κοροϊδευτικά, «κάθε φορά τα ίδια». Έχωσα τα δάχτυλά μου να ψαχουλέψουν κάτω απ’τη γλώσσα μου. Έφτυσα τρία κουκούτσια πορτοκαλιού στην παλάμη μου και τα κοίταξα. Ύστερα τα πέταξα πάνω στην τηλεόραση κι εκείνη άνοιξε.

Ίσως και να μη δεχόμουν τελικά. Ίσως και να έμενα μέσα απόψε, έπαιζε ωραίο έργο. Ήταν ένας τύπος μ’ένα όπλο και κάτι μουρμούριζε τσαντισμένος.

«I’m too old for this shit».

13 σχόλια:

  1. NakedLunch-ικές καύλες στη ταινιακή υφή του πράγματος.
    Γαμώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η όλη πρακτορίκια φάση μαζί με τις σουρεαλλοσφήνες- αλλά στρωτά. Σα τη ταινία του Κρόνενμπεργκ για το Naked Lunch που δεν ήτω καθαρά το Naked Lunch βέβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ω δεν την εχω δει. κι ελεγα πως θα περασει η ωρα. κατσε να την ψαξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή ταινία. Ωραία. Αχταρμάς από μπαροούζικα βιβλία, καλαίσθητος όμως.

    Ψαξ'τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χο, χο!! γυρισε η Ε!!
    Το καλο που σου θελω, ασε τις ταινιες και κανε ο,τι σου λεει!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χμ... ε... Παρη μου...

    νομιζω οτι εχεις μπερδεψει τις Ε. ειναι δυο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειναι διακριτες, αλλα οχι ανεξαρτητες. Καμια τους δεν μπορει να γυρισει μονη της.
    Ergo, ακομα κι αν γυρισε η μια, καπου εκει ειναι κι η αλλη και κινει τα νηματα.
    So, get your ass out there.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δε παω πουθενα σου λεω! Να πανε να χεστουνε, αρκετα εχω κανει για χαρη τους...

    Ο καναπες μου γαμει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα,
    είναι το πρώτο σας post που διάβασα εδώ.
    (Δεν είμαι μαλάκας-τόσο- που να μην είδα και τα υπόλοιπα).
    Δεν θα σας πω για το πως γράφετε, ξέρετε εσείς καλύτερα από τον κάθε τυχαίο που γράφει ένα σχόλιο.
    Κάπου πήρε το μάτι μου, είστε εναλλάκτης δίσκων... κατά κόσμον dj... ok...
    Εκείνο που με έστειλε αδιάβαστο, (σιγά την προπόνηση που είχα κάνει και την μεγάλη μου μόρφωση αλλά λέμε τώρα...) είναι η λίστα του mixpod...

    Παλιά καραβάνα για πάνω από 12 χρόνια και 18 από τότε που δεν ξανάπιασα βινύλιο στα χέρια ενεργώντας ως άτυπος διασκεδαστής των άλλων, θα σας πω τούτο μόνο.
    Θα ήμουν ευτυχής αν σας άκουγα να παίζετε κάπου...

    Θα ήθελα να σας πω κι άλλα, αλλά... πρέπει να ολοκληρώσω την ανάγνωση των υπολοίπων και να επανακάμψω αν το κρίνω απαραίτητο.
    (Να είστε ευτυχής αν δεν το κάνω :-P)

    Όπως και να χει, χάρηκα που σας βρήκα, πέρασα όμορφα εδώ μέσα και σας τσίμπησα και δυο-τρία άσματα από τη λίστα.

    Αν είχατε και ποτάκι θα ήταν τέλειο χειμωνιάτικο μπαράκι...

    Σας ευχαριστώ.

    Καλή σας μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ααα, λοιπον το σχολιο σας ειναι χαρα μου, διοτι εχει τυχει να σας διαβασω κι εγω και ομολογω χωρις υπερβολη οτι εχετε κερδισει το σεβασμο μου.

    παιζουμε καπου, συνηθως οχι τοσο μελαγχολικα οπως στο ανωθεν playlist βεβαια, γιατι αυτα ειναι για προπονημενα αυτια, αλλα ο,τι μπορουμε κανουμε.

    μα χαρηκα παρα πολυ ομως. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δική μου η χαρά θα μου επιτρέψετε.
    Τον σεβασμό σας θα τον προσέχω αφού τον κέρδισα.

    Είμαι δραματικά δύσκολος σε "συναδέλφους" dj. Δεν παίζουν τη μουσική που προτιμώ και αν το κάνουν το κάνουν πιο χάλια από μένα.

    Εσάς θα σας άκουγα ευχαρίστως όμως. Εννοείτε πως θα έχετε πιο "χαρούμενο" ρεπερτόριο και ίσως πιο εμπορικό. Βλέπετε αυτά τα ακούσματα δεν ήταν ποτέ πιασάρικα.
    Αλλά κάνουν μια χαρά ζημιά όμως..

    Αν δεν σας πειράζει (πολύ) θα περνώ να τα λέμε όποτε με βγάζει ο δρόμος.

    Να είστε καλά, αυτό έχει σημασία.

    Σας χαιρετώ.

    ΥΓ: Ξεκίνησα με καλημέρα στο προηγούμενο σχόλιο υποθέτοντας πως θα το διαβάζατε μέρα.
    Δεν φαντάστηκα πως είστε κουκουβάγια, ενώ θα έπρεπε λόγω επαγγέλματος..

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. η αληθεια ειναι πως ημουν κουκουβαγια πριν ακομα γινω ντιτζεης... :)

    να περνατε οποτε θελετε, χαρα μας! περναμε κι εμεις απο σας που και που αλλα σιωπηλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή