Entry #8

δεν έχω τίποτα δεν είμαι στ'αλήθεια θλιμμένη όλα εξηγούνται επιστημονικά κι όλα απομυθοποιούνται και διαμελίζονται αρκεί να έχεις αρκετές δικαιολογίες και μυαλό τόσο κοφτερό που να διχοτομεί κονσέρβες το λέει και πάνω στο χαρτί οτι "κατά τη διάρκεια της θεραπείας με κορτικοστεροειδή φλοιοεπινεφριδική μεθυλοπρεδνιζολόνη παρουσιάζονται ανεπιθύμητες αντενδείξεις όπως ψυχικές διαταραχές, αϋπνία, διαταραχές προσωπικότητας, βαρειά κατάθλιψη, απόλυτη ανικανότητα παρακολούθησης ρομαντικών κομεντί, ζαλάδες, αλλαγές διάθεσης, εμετική αποστροφή προς τους ανθρώπους που γράφουν ένα πράμα ενώ θέλουν να πουν κάτι άλλο και αδικαιολόγητα κλάμματα" τα λέει όλα πάνω στο χαρτί αλλά τη χειρότερη παρενέργεια μου την κρατήσανε κρυφή γιατί κοίτα πως το ένα φέρνει το άλλο κάθε φορά που η υπόφυσή μου παίρνει ρεπό ξαναγυρίζεις εσύ κι εσένα ούτε που θέλω να σε βλέπω καλύτερα ένα βουνό χάπια παρά εσύ που νομίζεις πως δεν υπάρχεις γιατί κανείς δεν σε ξέρει αλλά εγώ σε ξέρω επειδή κάποτε υπήρχες για μένα και τώρα που ο κύριος μεντρόλ παίρνει τον έλεγχο του προσθίου λοβού θυμάμαι που ζούσαμε μαζί με κάτι αδιάβαστες σελίδες σ’ένα σπίτι βαμμένο με λάθος χρώματα όπου το φως εξαρτιόταν απ’την παλάμη του χεριού σου κι ήθελα να μετακομίσω μέσα στη λάμπα στο ταβάνι για να μ'ανάβεις όποτε θες είχα σπάσει κι όλους τους καθρέφτες να να μην έχεις είδωλο να κρύβεσαι απο πίσω γιατί ήσουν όμορφος σαν διαβολική σύμπτωση κι άσχημος σαν συμβουλή που δεν μπορούσα ν'ακολουθήσω κι είχα καδράρει τη φυγή σε ξύλινη κορνίζα δίπλα σ'ένα κοπάδι πλαστικά πρόβατα που τρέχανε να το σκάσουν απο το ανατολικό παράθυρο κι όλο μου έδινες να πιω βενζίνη ενώ μου χάριζες τακάκια και βούταγες το δάχτυλο στη στάχτη και μου ζωγράφιζες δύο τέλεια μαύρα ημικύκλια κάτω απ'τα μάτια κι ήμουν όμορφη κι εγώ σαν εσένα και σ'ήθελα τόσο που σου'λεγα μισές αλήθειες και μου'λειπες τόσο που το κρεβάτι μου σου έμοιαζε και σε φοβόμουν τόσο που ευχόμουν να μην υπήρχες και συ με πίστεψες και σταμάτησες να υπάρχεις τώρα κάθε φορά που ακουμπάω το αυτί μου σε κλειστή πόρτα γελιέμαι πως αν την ανοίξω θα βρίσκεσαι πίσω της κάθε δεκανίκι που βλέπω μου θυμίζει όλες τις κραυγές που ποτέ δεν έβγαλες κι αν θυμόμουν τ'όνομά σου ίσως και να'ρχόμουν να ουρλιάξω σαν αέρας στην αυλή σου μα είναι αργά πια για να συνεχίσω να κλωσσάω αυτές τις μαλακισμένες ελπίδες τώρα έμαθα συνήθισα μπόρεσα έγινα η ηρωίδα του αγαπημένου μου βιβλίου βγήκα στους δρόμους έκλεψα ήπια χάπια ξάπλωσα γυμνή στην άμμο σκότωσα ένα μπάτσο έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά μπήκα σ’ένα καράβι είχα και μια γάτα με περίεργο όνομα για κατοικίδιο κι ήσουν κι εσύ εκεί παγωμένος έφηβος στα δεκαπέντε με μακριά μαλλιά και ποτέ δεν μου’λεγες τ’όνομά σου κι ακόμα κι αν όλα αυτά είναι απλά μια παρενέργεια που δεν γράφει το χαρτί εγώ ξέρω πως σε λένε γιατί όταν σε βλέπω στον ύπνο μου πάντα ξυπνάω με την ίδια λέξη στο στόμα Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ μη μεγαλωσεις ποτε οι μεγαλοι λενε ψεμματα