Ω Μούσα λυγερόκορμη του Δία του μεγάλου θυγατέρα, που των κροτάλων και τυμπάνων η ιαχή κι ο ήχος των αυλών σε τέρπει, και το ούρλιασμα των λύκων και των αγριόφθαλμων λεόντων, τη θεία χάρη σου δώς μου να μπορέσω να γράψω για την ασχήμια.
Κάνε να μπορέσω να περιγράψω την αηδία, ω Μούσα, για μια και μόνο φορά να μη θαυμάσω το λεπτό φινίρισμα αυτής της γυάλας γεμάτης σκατά, αυτές τις λέξεις που τόσο φοβάμαι οτι θα με λερώσουν όταν βγουν, κάντες μανδύα και σκέπασέ με να ανέβω στις σκεπές των σπιτιών, να ουρλιάξω στον κόσμο να ξυπνήσει και να βγει στα μπαλκόνια να δει πως με κατάντησε.
Πάρε σπονδή αυτό το παραπεταμένο ευφυολόγημα, αυτή την ανόητη ψευδαίσθησή μου ότι δεν ανήκω σ’αυτήν εδώ την στιγμή, και δως μου μια λόγχη να πολεμήσω όλους αυτούς τους τρύπιους τους ξεφτιλισμένους χάρτινους που περνιούνται για άνθρωποι, που διαλέγουν μόνοι τους τα ονόματά τους κι εμφανίζονται μπροστά μου με την όψη που νομίζουν πως θέλω να δω, τους καλοστημένα ιδανικούς, όλους αυτούς που σνιφάρανε την αθωότητά μου και ρεύτηκαν τους αυνανισμούς μου, αυτούς που με τσακίσανε κι αυτούς που ταϊζουνε τα περιστέρια, κι όσους ηλίθιους νομίζουν πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Δως μου τα λόγια τα πιο άσχημα, αυτά που δεν ξέρω να προφέρω, τα θολωμένα με οργή - ξέρω που μένετε καθίκια και μια μέρα θα’ρθω εκεί που κοιμάστε και θα σας ξεριζώσω την καρδιά και θα πάρω τη θέση της, μια καρδιά φάντασμα που θα σας πονάει όπως πονάει έναν ανάπηρο το χαμένο του πόδι. Κι όταν ανοίξετε τα μάτια σας θα σας φωνάξω ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!. Ήρθα. Άργησα αλλά ήρθα επιτέλους κι η εκδίκηση δεν είναι πιάτο για να το βάλεις στο φούρνο μικροκυμμάτων, η εκδίκηση είμαι ΕΓΩ και δε σας λυπαμαι, δεν με νοιάζει ποιο σκουλήκι σας τρώει τον εγκέφαλο και ποια τραγωδία σας κατάντησε έτσι μαλάκες απερίσκεπτους προστυχους φοβισμένους κι υποκριτές. Σας καταριέμαι καθίκια. Σας εύχομαι να γεράσετε και να πεθάνετε και να ξεχαστείτε σαν κοινοί άνθρωποι.
Ω Μούσα, κάνε να σκουντήξω αυτό το κενό να πάει λίγο παραπέρα να μου κάνει χώρο να σηκωθώ να διεκδικήσω εκείνο το μικρό κομμάτι γής όπου έχει θαφτεί ο ιδρώτας μου απο τότε που ήμουν άνθρωπος κι είχα ακόμα την ικανότητα να παράγω υγρά ανά περίσταση. Δεν θέλω να μου χαριστεί, να πάρω φωτιά απ’τον Άδη θέλω και να το κερδίσω πίσω με την αξία μου, να πιστέψω και να ξεπιστέψω και να ξαναπιστέψω απ’την αρχή και να μη μου φτάνει αυτό και να διεκδικήσω και τη θάλασσα, κι ύστερα τιμώρησέ με για την ύβρη μου και κλείδωσέ με πάλι έξω απ’το σύμπαν.
Κάνε με άνθρωπο πάλι για λίγο, κι εγώ θα καταπιώ το πολυχρησιμοποιημένο λαρύγγι μου για να πάρεις εσύ τη θέση του, ω Μούσα, να ελευθερωθείς απο την υδάτινη επιφάνεια που σ’έχω φυλακισμένη. Εγώ που ξεχείλιζα, εγώ που παραήμουν, τώρα να μην είμαι ποτέ να μην νιωθω πουθενά να μην κανω κανέναν. Έχω δώσει τον εαυτό μου τόσο τσάμπα, ω Μούσα, που ουτε κι εγώ δεν με θέλω πια. Σκότωσέ με λοιπόν άλλη μια φορά μπας και ελπίσω ν’αναστηθώ.
ποιος σε πείραξε μαναρα μου?
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτοι, αυτε μου. αυτοι ολοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήοχι αλλοι τετοιοι ρε γαμωτο. ποσοι αλλοι τετοιοι ακομα;
Ποιοί είναι οι αυτοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πριν, οι τώρα, οι μετά από τους κάποτε που είναι και πολλοί σε αριθμό και σας έκαναν ζημιά;
Θέλετε βοήθεια;
(Με Ultrex λουστήκατε; Στη μαμά το είπατε;)
Θα αστειεύεστε βέβαια... ποιός μπορεί να σας πειράξει εσάς.
οσο κι αν με κανατε και χαμογελασα... δεν ειναι και τοσο δυσκολο να με πειραξει καποιος αγαπητε μου. ειμαι μεγαλο κοροϊδο εγω που με βλεπετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πολλοι, παρα πολλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι η πλειοψηφια και ειναι παντου.
και τα θελουν ολα.
και εμεις που ειμαστε αλλιως, ειμαστε τοσο λιγοι που ειμαστε καταδικασμενοι σε εξαφανιση.
η εξαφανιση μας ειναι και η προτιμοτερη λυση γιατι η συμβιωση δεν ειναι εφικτη.
μηπως τωρα ελυσα την απορια σας κε Masterpem;
μερικες φορες σπουκι νομιζω οτι εσυ και η κολλητη μου ειστε τα δυο μοναδικα ατομα σε ολοκληρο αυτον τον γαλαζιο πλανητη που καταλαβαινετε ακριβως... πως ειναι τα πραματα εδω χαμω μες στο σωμα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήspooky loner
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν, λέω αν, υποθέσουμε ότι είχα μια τέτοια απορία τότε μπορεί να την λύνατε..
:-)
Τώρα επέλυσα την δική σας;
Η εμπειρία λέει, πως αυτοί που επιτυχώς παριστάνουν τους μαλάκες δεν είναι τα πραγματικά κορόϊδα.. αλλά μην με ακούτε, μπορεί και να έχω δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Εμενα παλι η κολητη μου με λεει τρελλη, αλλα με αγαπαει πολυ και δεν με παραταει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞερω τι εννοεις, και εγω το ιδιο νιωθω, για αυτο και ερχομαι και τα γραφω σε σενα.
Υπομονη, να σκεφτεσαι παντα οτι καπου μακρια, πολυ μακρια ειναι ενα χωριο στα βουνα που βλεπει θαλασσα και μας περιμενει.
Και εκει ισως ολα να ειναι αλλιως σαν και εμας.
Και γω σας νιώθω δεσποινίς αλλά δεν ανήκω σε αυτόν τον άθλιο "γαλάζιο πλανήτη" και ούτε και σεις.. so it's ok.. "From The Stars We Have Come And To The Stars We Will Return.." Α! Και κάτι τελευτάιο.. μην κατευθύνετε το μίσος σας σε άτομα ανάξια, κρατείστε το για εκείνους που πραγματικά αξίζουν μια θέση στη ψυχή σας..έστω και τέτοια..
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αλλα για πειτε μου, αυτοι που παριστανουν επιτυχως τα κοροϊδα, ειναι πραγματικοι μαλακες κυριε μαστερ μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μια δευτερη απορια, αυτο το ονομα απο που το εχετε εμπνευστει, αν θελετε απαντατε;
σπουκι, ξερεις ποια ειναι η πλακα; εγω παντα ημουν κατα της φυγης. το πρεσβευα και το φωναζα, πως η φυγη ειναι ανοησια γιατι οπου και να πας θα σε ακολουθησεις εσυ. αλλα τωρα πια δεν ειμαι τοσο σιγουρη....
randolph, αυτα τα ατομα που ειναι ικανα να μασουλησουν ετσι την ψυχη μου και στο τελος να φτυσουν και τα κουκουτσια της στη μουρη μου, δεν ειναι αναξια. για να καταφερανε να με κανονισουνε ετσι, τοτε μαλλον ειναι πιο αξιοι και ξυπνιοι απο μενα.
σε ΑΥΤΟΝ το πλανητη παντα.
στον δικο μου τον πλανητη τους κανουμε μπρελοκ και κονκαρδες.... αλλα ειναι τυχεροι γιατι ειμαστε μακρια απ'τον πλανητη μου τωρα πια.
Όχι δεσποινίς δεν είναι μαλάκες απλά έχουν την ικανότητα (οσάν τα κοράκια) να αντιλαμβάνονται ποιές στιγμές η ψυχή σας αφήνει τον άθλιο τούτο πλανήτη για να περιπλανηθεί στο δικό του ονειρόκοσμο και αυτές ακριβώς τις στιγμές επιλέγουν για να επιτεθούν στην εκτεθειμένη, πλέον, καρδιά σας. Όπως αναφέρατε ήδη, στο δικό σας ονειρόκοσμο είναι απλά "αγάλματα".. είναι στο χέρι σας να διαλέξετε το "battlefield" σας.. επιλέξτε σοφά.. Και όσον αφορά το "όνομά" μου, χωρίς καμμία διάθεση να το παίξω έξυπνος, θα σας πετάξω την αγαπημένη μου ατάκα (μετά συγχωρήσεως..) GOOGLE IT.. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήοχι οχι παρεξηγησις, δεν ρωτησα εσας για το νικνεημ, τον αποπανωνε ρωτησα :) εσας το δικο σας... ε ενταξει κυριος τι μας περασατε ειμαστε και λιγουλακι τοσο δα διαβασμενες!
ΑπάντησηΔιαγραφήεπισης οσο αφορα το μπατλφιλντ και τις επιλογες... φιλτατε δεν υπαρχουν επιλογες. αυτα αποφασιζονται με κληρωση.
1) Φυσικά και όχι. Συνώνυμες έννοιες βλέπετε. Θα γνωρίζετε την απάντηση ας πούμε στην ερώτηση: "Τι κάνεις;" όπως και την απάντηση: "Υπομονή και το μαλάκα..."
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Πρόκειται για κάτι συνυφασμένο με την αφεντιά μου και σχετικό με τη δουλειά μου από την δεκαετία του 80 και εννοείτε τις προ internet εποχής. Δεν βρήκα τον λόγο να αλλάξω κάτι μιας και δεν είναι απαραίτητο στον κόσμο τούτο από πλαστελίνη φτιαγμένο εδώ μέσα. Έτσι παρέμεινε ως είχε. Αν προσπαθήσω να το κάνω λίγο ¨λιανά¨ θα εξηγούσα πως είναι μια ονομασία που με προσφωνούσαν συνάδελφοι σε κάτι που έκανα καλά στη δουλειά μου και είχε σχέση με τον ήχο και τα ηλεκτρονικά. Θα το κατανοούσατε εύκολα αν είχατε σχέση με το επάγγελμα. (Όχι το Djλίκι, τα ηλεκτρονικά).
μα οχι!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ειναι φυγη.
αλλαγη ειναι.
masterpem.... τι να σας πω;
φανηκε σαν να εχετε απορια με την φραση:
"Ποιοί είναι οι αυτοί;
Οι πριν, οι τώρα, οι μετά από τους κάποτε που είναι και πολλοί σε αριθμό και σας έκαναν ζημιά;"
τα ερωτηματικα με μπερδευουν φαινεται.
μαλιστα... παραδοξως και δεν εχω ιδεα γιατι, το μυαλο μου πηγε εξ'αρχης σε κατι τετοιο ηχοηλεκτρονικο. οχι οτι ειμαι γνωστης, καπου θα εχω δει κατι γραμμενο και θα το συνδιασα. η μνημη μου λειτουργει καπως περιεργα εμενα, χαοτικα, αλλα εχω πολυ αποθηκευτικο χωρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα, εμενα το θεμα μου ειναι... θα μου επιτρεπατε να σας φωναζω pcm σκετο; μ'αρεσει καλυτερα.
επισης εγω οταν με ρωτανε τι κανω απανταω "ο,τι καλυτερο μπορω, εσυ;"
εγω σπουκι το επιασα αυτο που ηθελε να πει ο φιλτατος. οχι οτι δεν με μπερδευουνε τα ερωτηματικα, αλλα αυτο δεν ητανε ερωτηση. καλα δε λεω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε εσείς, τα ίδια λέμε οκ;
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Να με λέτε όπως θέλετε, μάλιστα αυτό που σας αρέσει καλύτερα είναι αυτό που με φωνάζουν οι φίλοι.
αντε καλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήχεχ.
παρε ενα δωρακι τωρα.
http://www.youtube.com/watch?v=eusJHzrJ3_k&feature=player_embedded#!
Ξέρω ότι θα θες να έρθεις όπου βρίσκομαι και να με κατσαβιδώσεις, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ. Θα το κάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓκννννννννν...!!! Οχι, μην το κάνεις, μου λέει μια φωνή...
ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, ΡΕ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!
Λοιπόν. Το καθοίκι γράφεται έτσι. Βγαίνει από το κατ' οίκον.
Ξαλάφρωσα.
Θα με συγχωρέσετε δεσποινίς για το προηγούμενο post μου.. είναι μέσα στα πλαίσια του ναρκισσιστικού συνδρόμου που περνάω αυτό το καιρό να πιστέυω πως οι πάντες απευθύνονται σε μένα, όπως και το να αγνοώ λέξεις-κλειδιά (βλέπε "μαστερ"..) στα post των συνblogούντων μου φέρνοντας έτσι τον εαυτό μου στη δύσκολη θέση του "μαλάκα".. Anyway.. Για να σας απαντήσω, δεν πιστέυω πως είναι θέμα κλήρωσης, μην ξεχνάται πως ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορείται απλά να "αποσυρθείτε" στο happy place σας όπου δε μπορούν να σας αγγίξουν, απλά να θυμάστε να χτυπάτε τρείς φορές τα τακούνια σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήκυριε pcm μου, λαμπρα! τιμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήσπουκ ρε τι ωραιο αυτο. θα μπει στο πλεηλιστ.
διπροσωπε σε πιστευω, αλλα μα το θεο δεν μου παει καθολου! μα καθοικι;;; καθοικι;;; το κοιταω και μου μοιαζει λαθος!
randolph δεν καταλαβα καθολου αυτο με τις λεξεις κλειδια που ειπατε... αλλα οσο για το happy place μου... you're in it, as we speak :)
η μούσα είναι φορέας ελπίδας, γιατι όταν η πραγματικότητα φορά μάσκα και περούκα στη σκηνή, μετά την αυλαία σαν συμπέρασμα, η τέχνη αποδίδει γνώση, παιδεία και αισθητική
ΑπάντησηΔιαγραφήπρωταγωνίστρια στη ζωή και στη σκηνή σκηνοθέτις, παίρνεις τις δύσκολες καταστάσεις, τις περνάς από τον μπαχαρόμυλό σου και αποχτά η φωνή σου γέψη, που βαρυστομαχιάζει σαν πέσει παραπάνω και πιπερίζει σαν φτάνεις στον πυρήνα του ασχημάτιστου, του μπερδεμένου, του ακατάληπτου
βοήθεια δεν χρειάζεσαι να θες, παντοδύναμη στην ευαισθησία σου και ακατάτμητη στον διασκορπισμό σου
η φυγή είναι η επιλογή της μη σύγκρουσης και μη φθοράς
ο εγκλεισμός σε σώμα εχθρικό στο ρόλο της καρδιάς είναι ακύρωση του σκοπού, της εκδίκησης, γιατί όσο μέσα, αποκτά καρδιά και όσο απέχεις πετρώνει και αποκαρδιώνεται
μια κι έξω, χωρίς ίχνος λύπη(ση)ς
στον μπλέ σου κόσμο το αίμα είναι σακχαρόζουμο, αλλά τα πάθη σπαρταρούν και τα σπλάχνα αντιδρούν με σφίξεις
αχ, μα ποιος ειναι παντοδυναμος στην ευαισθησια του;...
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι δυσκολο το μια κι εξω αγαπητε. δεν το κατεχω.