Παpειδωλίa & Aπoφένια

Θέλω να με πιστέψετε, πως όλα αυτά που θα σας διηγηθώ συνέβησαν στ’αλήθεια.

Καθόμουν μόνη σε ένα μπαρ. Περίμενα κάποιον, δεν θυμάμαι ποιον, έξω έκανε κρύο και ο δείκτης του αριστερού μου χεριού είχε παγώσει. Διάβαζα ένα περιοδικό που είχα βρει στο τραπέζι και κάπνιζα. Ξαφνικά, στην ένατη σελίδα, παρατήρησα ότι το γράμμα Αλφα ήταν παντού πράσινο, κι αυτό μου έκανε πολύ εντύπωση, γιατί το γράμμα Αλφα είναι πάντα άσπρο όταν το διαβάζω εγώ. Σήκωσα τότε το βλέμμα μου και κατάλαβα οτι δεν ήμουν πια στο μπαρ. Ήμουν στο πάρτυ των Θεών.

Μην σας παραξενεύει αυτό, μου συμβαίνει συχνά. Έτσι όπως κάθομαι και καπνίζω ξαφνικά οι Θεοί με καλούν να ροκάρουμε, αλλά το πανηγύρι αλλάζει τοποθεσία κάθε φορά για να μη μας βρίσκουν οι μπάτσοι. Αυτή τη φορά βρισκόμουν σε μια τεραστίων διαστάσεων σκηνή, όπως αυτές οι τσιγγάνικες που έχουν τα λούνα παρκ στα έργα.

Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα το κάνω σωστά, γιατί ξέρετε τα μάτια αντιλαμβάνονται μόνο δύο διαστάσεις. Την τρίτη διάσταση την αναλαμβάνει το μεγάλο αφεντικό, η συνείδηση. Αυτή συμπληρώνει τα κενά της όρασης, κι η δική μου συνείδηση είναι σαν μωρό που παίζει με τις λάσπες. Τα μάτια είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες. Αυτό νομίζω είναι κάτι που διάβασα σ’εκείνο το περιοδικό, δεν είμαι σίγουρη.

Ο χώρος ήταν γεμάτος μουσική, αναγνώρισα αμέσως τη φωνή της Lhasa να τραγουδάει.

I live in this country now

I'm called by this name

I speak this language

but it's not quite the same

Ήταν πολύς κόσμος εκεί. Αδύνατο να τους περιγράψω όλους. Η Τύχη με τη Μοίρα έπαιζαν πόκερ και η Μουσική έκανε πως τις κοιτούσε ενώ στ’αλήθεια φλέρταρε εξ’αποστάσεως με τον Αϊνσταϊν. Λίγο πιο κει, ο Ζεύξης με τον Παρράσιο μάλωναν κι ο Mauritz Escher τους κορόιδευε. Ο Kadinsky και ο Λοκ προσπαθούσαν να μάθουν στον Κέρουακ πως ν’ανάβει το τσιγάρο του απο ένα φλεγόμενο καναπέ. Ο διαιτητής των θεών, ο Μανον, έστειλε δύο γυναίκες ντυμένες τσιγγάνες να κρατήσουν συντροφιά σε μια κοπέλα που καθόταν στο μπαρ, αλλά ας πούμε πως ήμουν εγώ αυτή η κοπέλα στο μπαρ, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθά τους αναγνώστες να ταυτιστούν με το κείμενο. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να ήμουν εκείνη η κοπέλα στο μπαρ.

Οι γυναίκες μου είπαν πως ονομάζονται Αττάρτη και Βααλίντε. Η πρώτη ήταν ντυμένη στα χρώματα της γης κι η δεύτερη φορούσε λευκά και φερετζέ. Άρχισαν να μου μιλάνε ασταμάτητα και να μου αγγίζουν τις παλάμες. Θέλανε λέει να μου πούνε τα χαρτιά. Η Lhasa ακόμα τραγουδούσε.

If I can stand up
To angels and men

I'll never get swallowed

In darkness again

Τους έλεγα οτι δεν πιστεύω σε χαρτιά και τέτοια, γιατί βγαίνουνε πάντα αληθινά, που σημαίνει οτι κάπου έχουνε κάνει μπινιά κι έχουν πειράξει τον πίνακα των πιθανοτήτων. Εκείνες βέβαια δεν με άκουγαν. Έβγαλαν μια τράπουλα, την διασκόρπισαν στο τραπέζι και άρχισαν να σέρνουνε τα χαρτιά το ένα γύρω απο τ’άλλο, κυκλικά, με τη φορά του ρολογιού. Ύστερα με βάλανε να διαλέξω ένα και όταν απρόθυμα τους το’δωσα, το κοίταξαν κρυφά απο μένα κι άρχισαν να χασκογελάνε.

Ύστερα σχημάτισαν ένα σταυρό με έξι χαρτιά της τράπουλας κι άρχισαν να μου τα διαβάζουν. Ξεκίνησε πρώτη η Αττάρτη, η οποία είχε μια παράξενη ομοιότητα με μια φίλη μου.

«Θα ερωτευτείς έναν άντρα» μου είπε, «κι ο άντρας αυτός θα είναι έξυπνος, ισχυρός, με δύναμη και μεγαλοπρέπεια, με ενδιαφέρον στις επιστήμες και στο λόγο. Ο άντρας αυτός θα ξεχωρίζει μέσα σε πολλούς». Η Βααλίντε αναπήδησε στη θέση της και διέκοψε την αδερφή της, ναι ήταν αδερφές, ξέχασα να σας το πω. «Ναι αλλά θα είναι ένας άντρας τελειομανής, ναρκισσιστής και εγωκεντρικός, που θα σε παιδέψει πάρα πολύ, γιατί δεν του αρέσουν τα στεφανώματα». Η Αττάρτη της έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα και έδειξε ένα χαρτί με το δάχτυλό της. «Είναι ασίκης, αλλα μαζί του μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο». Η Βααλίντε γέλασε ηχηρά. «Μα δεν το βλέπεις;» ρώτησε την αδερφή της, και τράβηξε μια νοητή γραμμή με το δάχτυλό της. «Οι δρόμοι τους δεν συναντιούνται». Σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε σαν να με καταριόταν. «Αυτόν τον άντρα θα τον θέλεις αλλά θα είσαι μακριά του. Δύο γαλαξίες και πέντε αστέρια θανάτου μακριά του. Έτσι που όσο κι αν θέλετε, ποτέ δεν θα ειδωθείτε». Η Αττάρτη μου έπιασε το χέρι κι άρχισε να μου ψυθιρίζει συγκαταβατικά. «Μην την ακούς, τα χαρτιά σου έχουνε το γιαταγάνι αλλά έχουνε και το ρουμπίνι, αυτόν τον άντρα θα τον απαντήσεις μια μέρα σ’ένα μέρος σαν αυτό εδώ, το λένε τα χαρτιά, αλήθεια σου λέω».

Είχα ταραχτεί πολύ αλλά δεν ήξερα γιατί. Με είχαν νευριάσει με την φλυαρία τους και την αυθερεσία τους να νομίζουν οτι χρειάζομαι άντρες και στεφανώματα. «Δεν πιστεύω στα χαρτιά» τους ξαναείπα αυστηρά. «Δεν νομίζω οτι πιστεύω καν σε κάποιον απ’όλους σας πια...» ξεφούρνισα αγανακτησμένη, κι αμέσως ντράπηκα κι ήθελα να το πάρω πίσω. Μάζεψα την τσάντα και τα τσιγάρα μου κι έτρεξα προς την πόρτα. Λίγο πριν βγω ένιωσα το χέρι του JC να με χουφτώνει. «Χεη μπεημπι» μου φώναξε αλλά εγώ έτρεξα προς την πόρτα πιο γρήγορα.

Βγήκα έξω σχεδόν σκουντουφλώντας και θέλοντας να βγάλω τ’άντερά μου στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρω γιατί είχα συγχυστεί τόσο πολύ. Ευτυχώς είδα αμέσως ένα ταξί να περνάει και το σταμάτησα. Μπήκα μέσα και κούρνιασα στην πίσω θέση. Δεν το θεώρησα περίεργο, αλλά και στο ραδιόφωνο του ταξί πάλι η Lhasa τραγουδούσε.

My heart is breaking
I cannot sleep

I love a man

Who's afraid of me

Έξω ξημέρωνε. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα σαν παιδί και ν’αποκοιμηθώ.

Αμέσως μετά ξύπνησα και βρέθηκα εδώ που είμαι τώρα. Δεν ξέρω τι έχει μεσολαβήσει, δεν ξέρω τι έχει προηγηθεί, το μόνο που ξέρω είναι πως έχουν συμβεί όλα. Όλα όσα σας διηγήθηκα και όλα όσα μου διηγήθηκαν εκείνες.

Και θέλω να με πιστέψετε, πως είναι όλα αλήθεια. Θέλω να με πιστέψετε, γιατί είναι πολύ άσχημο πράμα να μην σε πιστεύουν αυτοί που πιστεύεις εσύ.