«Eλα μαζί μου. Θα χτίσω μια γέφυρα από μαργαριτάρια και ιδρώτα να την απλώσω στα πόδια σου. Θα σου προσφέρω την ασημένια νύχτα για να βάψεις τα μάτια σου και θα σφάξω τον βασιλιά των λύκων για να σε ντύσω με το δέρμα του. Θα σε διδάξω πως ν’αναστενάζεις χωρίς να κάνεις ερωτήσεις, και θα σε μάθω να ξεχνάς τους αριθμούς για να μην μπορείς να μετράς τον χαμένο χρόνο. Κάθε φορά που θα κλαις, θα κάνω να βρέχει σε τόπους όπου τίποτα δεν φύτρωσε ποτέ. Κάθε φορά που θα γελάς, θα σου φέρνω σβησμένα ηφαίστεια να δανείζονται φωτιά απ’τα μαλλιά σου. Θα φτιάξω μια γλώσσα που θα τη μιλάνε μόνο όσοι δεν σε γνώρισαν ακόμα, για να σε φωνάζουν να’ρθεις. Θα σου μιλάω σαν κατάδικος εραστής που του δόθηκε χάρη ένα λεπτό πριν την εκτέλεση. Θα σ’αγκαλιάζω σαν κόκκινη έκρηξη μπογιάς στον πίνακα ενός ξάστερου ουρανού. Η σκιά μου θα σου δροσίζει τους κροτάφους κι η σιωπή μου θα σου χαϊδεύει το μέτωπο. Θα σε σκεπάσω με το νανούρισμα ενός τρελού και θα εξοντώνω τους λυγμούς των πιο στενάχωρων τραγουδιών καθώς θα σε φιλάω, και με το φιλί μου αυτό καμιά αρρώστια και συμφορά δεν θα σε ξαναβρεί. Και θα’μαστε εσύ κι εγώ, βασιλιάς και βασίλισσα μιας αρκτικής ημέρας που θ’ανατέλλει μισοκοιμισμένη σε μια χώρα που θα’χει τ’όνομά σου. Έλα μαζί μου. Σου υπόσχομαι, δεν θα’ναι δύσκολο.»
«Θα πονέσει;» ρώτησε η κοπέλα το άγαλμα, που στεκόταν φεγγαρολουσμένο στη μέση της πλατείας.
«Καθόλου. Το μόνο που θα πρέπει να κάνεις είναι να μείνεις πάρα πολύ ακίνητη.»
Η κοπέλα πλησίασε το βάθρο του αγάλματος κι ακούμπησε τα χέρια της επάνω του. Έσπρωξε τον κορμό της προς τα πάνω και σύρθηκε με τους αγκώνες στη βάση του. Ύστερα στριφογύρισε, ίσιωσε το κορμί της, και βρέθηκε καθισμένη στα πόδια του. Πέρασε το χέρι της γύρω απ’το δεξί του μηρό κι έγειρε επάνω στο πέτρινο γόνατό του. Έκλεισε τα μάτια της κι έτριψε αφηρημένα τις λερωμένες της πατούσες πάνω στο λευκό μάρμαρο.
«Και τώρα;» ρώτησε η κοπέλα το άγαλμα, κι από κάπου μακριά η νύχτα ακούστηκε ν’αποχωρεί μεθυσμένη απ’τη γιορτή.
«Τώρα περιμένουμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς, ίσως τη γη να τελειώσει το σαγηνευτικό λίκνισμά της γύρω απ’τον ήλιο. Ίσως έναν δεσμώτη θεό να δώσει στην πέτρα το δώρο της ζωής, ή μπορεί και τα θηρία να ξυπνήσουν αναζωογονημένα απ’τη νάρκη τους και να’ναι έτοιμα να μας υποδεχτούν. Δεν έχει σημασία. Απλά περιμένουμε.»
Κι έτσι κι έγινε. Η κοπέλα περίμενε με τα μάτια κλειστά, περίμενε όμορφα και απαλά, όπως τα παιδιά περιμένουν τα καλοκαίρια, όπως οι λέξεις περιμένουν τα κενά να τις ολοκληρώσουν. Περίμενε, κι ο αέρας σιγά σιγά γινόταν πιο παχύρευστος και το αίμα που έτρεχε στις φλέβες της πιο γκρίζο και οι ήχοι όλοι ακούγονταν σαν βροχή που χτυπάει πάνω σε πλακάκια για να χειροκροτήσει την ακινησία τους. Κι έγινε κι αυτή, η ίδια, ακίνητη και πέτρινη, και οι εποχές άρχισαν να εξαφανίζονται. Ο κόσμος γλιστρούσε σαν σταγόνα πάνω στην κοιλιά του χρόνου, μέχρι που στέγνωσε μαζί με τις θάλασσες του και διαλύθηκε μέσα στον αφαλό του σύμπαντος, κι εκείνη ακόμα περίμενε. Δεν άκουγε πια τη φωνή του αγάλματος, αλλά δεν είχε σημασία γιατί δεν ήταν σίγουρη αν την είχε στ’αλήθεια ακούσει ποτέ. Περίμενε μέχρι που ξέχασε ποιά ήταν και γιατί βρισκόταν εκεί.
Κι ύστερα, χωρίς να θυμάται πια τι περιμένει, άνοιξε βαριά τα μάτια της και κούνησε τα δάχτυλα του χεριού της. Κι έτσι απλά, ήταν πάλι ζεστή και σάρκινη και αφεντικό των πέντε της αισθήσεων. Κοίταξε γύρω της και δεν κατάφερε ν'αναγνωρίσει ούτε τόπο ούτε χρόνο, ούτε σχήματα ούτε αντικείμενα, ούτε θερμοκρασίες ούτε μυρωδιές, κι έσκυψε το κεφάλι της μπερδεμένη και τρωτή. Μα όταν είδε τις πατούσες της, σκονισμένες και περικυκλωμένες απο γκρίζους πέτρινους σβώλους χώματος, τότε τα κατάλαβε όλα, τ'αναγνώρισε όλα. Κι έτσι απλά, σκούπισε με το πόδι της το χώμα άπ'το βάθρο, κι αυτό από πέτρινο έγινε πάλι νωπό κι ελαφρύ κι έπεσε στο έδαφος μ’ένα σάλτο ευγνωμοσύνης, και το μάρμαρο έλαμψε κατάλευκο στον ήλιο. Ύστερα η κοπέλα ένιωσε τα μάτια της να υγραίνονται απ’τον άνεμο και τα ξανάκλεισε ευχαριστημένη. Έσφιξε τα χέρια της περισσότερο γύρω απ’το πόδι του αγάλματος και ακούμπησε πάλι το κεφάλι της στο γόνατό του. Η σκιά του της δρόσισε τους κροτάφους και η σιωπή του της χάιδεψε το μέτωπο, μέχρι που το αίμα της έγινε πάλι γκρίζο και η επιδερμίδα της πέτρινη. Και δεν περίμενε πια για τίποτα.
Κι όλα ήταν όπως έπρεπε.
Εισ' ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα εσυ με δουλευεις! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' την ώρα που'μαθα ότι αυτή τη Πέμπτη θα'χω να διδάξω σε ένα δημοτικό σχολείο σε ένα κωλοχώρι, έπαυσα να δουλεύω ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όπως και να'χει, ισχύει η παραπάνω διαπίστωση: Ωραία είσ'!
Ε λοιπον ΑΥΤΟ θα ηθελα να το δω!
ΑπάντησηΔιαγραφήπαντως νασπωκατι; δε σε ξερω και στο κανονικο σου, αλλα κατι μου λεει οτι θα ησουνα πολυ τσιφτης δασκαλος. σοβαρα!
ε, για τις 2 φορές που χω προς το παρον να "διδαξω" (μαζι με το Γιωργη, διπλη διδασκαλία κλπ), καλα θα παει. φανταζομαι. ελπιζω να μη χρειαστει να το κανω και μεχρι τα 50φευγα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεμπτη δημοτικου, λεει. Πφ. Θα τους δειξουμε καναν Βαν Γκογκ (το πινακα με το δωματιο του και τα παπουτσια του) και θα τους πουμε να ζωγραφισουν το δικο τους δωματιο. Ο,τι χρειαζεται για να να περασουν 45 φακινμίνετς :p
Πεμπτη δημοτικου ε; χμ... νταξει, στο μεταιχμιο ειναι, εχετε ελπιδες να επιζησετε. αν και δεν ξερω, τα 11χρονα σημερα ειναι διαφορετικα απ'οτι παλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήρε να το κανεις μεχρι τα 50φευγα ρε, γιατι οχι; ωραια δουλεια μαν. πασχα χριστουγεννα και καλοκαιρια ρεπο. ασε που θα'χει να κανει και μ'αυτο που σπουδαζεις.
εγω που εχω καταντησει γραμματεας ειμαι καλυτερα νομιζεις;;;
το καθηγητηλίκι θέλει αρχίδια. δεν έχω αρχίδια όταν πρέπει να σηκωθώ μπροστά σε πλήθος και να τραβάω τη προσοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήγαμησετα μανάρα μου. Γραμματέας; γραμματέας. Μένα με βλέπω να καταντάω βαφιάς.
"ζούμε σε υπέροχες μέεεεεεερεεεεες, ντουμ-ντουμ-τνυομντουμ*
ο γαμπρος μου σπουδασε συντηρηση εργων τεχνης. οταν τον ρωτανε τι δουλεια κανει απανταει "ψηφιδωτα μεγαλων επιφανειων" ή "tiles executive manager".
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πλακας.
βαφιας βαφιας αυτε μου. μια χαρα το βρισκω. μπυριτσες στο λιοπυρι και τραγουδι αλα παπαμιχαηλ. τι αλλο θες.
τραγουδι α-λα παπαμιχαηλ απαιτει να μισθωσω και γκεη χορευτες ντυμενους παιδια του λαου να κουτρουβαλανε χαριτωμενα στο γυρω χωρο, ενω θα προσπαθω ταυτοχρονα να δουλεψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε βγαινω (χωσιμο χεριων στις τσεπες του τζην, βγαλσιμο της φοδρας εξω για να φαινεται οτι δεν υπαρχει σαλιο, βλεμμα παραιτησης κλπ κλπ).
Τιποτα! Γωγω! Εισητηριο για τον Αρη (το πλανητη)!
Γεια κι από μένα! Το κείμενο , είναι από κάποιο βιβλίο ?
ΑπάντησηΔιαγραφήβιβλιο; ναι πολυ θα ηθελα να ηταν απο καποιο βιβλιο. αυτο θα σημαινε οτι θα'βγαζα και κανα φραγκο απ'τη μιρλα μου. οχι αγαπητε, ο,τι γραφεται εδω μεσα ειναι δικο μου καταδικο μου, και για τα ματια του μπλογκ και μονο.
ΑπάντησηΔιαγραφήε δηλαδη στο βαθμο που μπορει οποιοσδηποτε καλλιτεχνης να διεκδικησει ιδιοκτησια, σε μια εποχη οπου ολα εχουν γραφτει και ειπωθει πριν απο μας, και καλυτερα απ'οτι το κανουμε εμεις. αλλα οτι μπορουμε κανουμε!
αυτε, να σου πω, εγω που σε φαντασιωθηκα τωρα λιγο με τη μπαντανα στο κεφαλι, το αφιλτρο στο στομα και το παραπονο στη ματια πανω στη στροφη της ζεμπεκιας, φταιω;
μην απαντησεις, φταιω.
όταν μαθαμε ότι η τάξη ήταν τίγκα στα κοριτσα και είχε μονο 4 αγορια, ειπαμε "αντε μωρέ αυτα ειναι", μπας και ηταν ηρεμη η φαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήπουτσες καπελο.
μας βριζανε οι 4 Μικροι Στοκοι (ΤΜ) στα σκοπιανα. Πουτανα ολα. Αλλα κατι εγινε απο μαθημα.
Αρνταν τωρα.
ααααχαχαχαχαχα! στα σκοπιανα! να'σαι καλα, ειμαι στη δουλεια και χαζευω στη ζουλα και μου χυθηκε ο χυμος μηλου απ'τη μυτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήκανα ταλεντο ειχε η ταξη;
ταλέντο... τα κοριτσακια που παρακολουθουσουν στην αρχη, καταλαβαν τι θελαμε απ' αυτα (να κολλησουν στο χαρτονι ζωγραφιες τους απο επιπλα κομμενες κλπ- κατι σα κολαζ) και το κανανε με τη μία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μελλοντικοι βενζιναδες, απ' την αλλη, στα καραμπαλικια τους. Ο ενας μου'λεγε, "εγω κυριε δεν εχω δωματιο, μενω σε παγκακι", οποτε του'πα, "ε ωραια, ζωγραφισε το παγκακι σου και κολλα το στο χαρτονι".
η ιστορια σου εχει ζουμι.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μετα και μετα; το ζωγραφισε; ηταν παγκακι ή κατι που εμοιαζε με μικρο πεος; :)
για την ακρίβεια, έφτιαξε ένα κρεβάτι που έμοιαζε με νταλίκα φάση Grand Theft 2 στα γραφικά (ξες, που τις έβλεπες από πάνω)
ΑπάντησηΔιαγραφήμου ξέφυγε και του το είπα κιόλας ότι μοιάζει με νταλίκα πατημένη, και αυτό ήταν αντιπαιδαγωγικό, αλλά ήμουνα ψιλομανουριασμένος. φάουλ.
τεσπα, να πα να γαμηθούν όλα. έφτασα Αθήνα, αύριο έχει Ελέκτρικ Γουίζαρντ λαϊβάρα και θα περάσω το τριημεράκι μου στη κωλόπολη ηδονικά.
ωωωω καλωσμασηρθατε! τρεμει η γης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά είναι μωρέ και εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη θέα στη θολούρα, απλά.
στη θολουρα ολες οι θεες καλες ειναι, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήαναλόγως, αναλόγως.
ΑπάντησηΔιαγραφήμερικές θέες ήταν ανέκαθεν πιο όμορφες από άλλες. Τι να κάνεις.
άλλες 2 μερες εχω δω άλλωστε.
να τις γεμίσω ψάχνω με οτιδήποτε.
ε αμα ψαξτε και δε βρειτε γεμιση μπορειτε παντα να περαστε να σας κερασωμε κανα οινοπνευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήβεβαιότατα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο από πού δε ξέρω, μονο.
στειλτε με ενα μεηλ να σας το πω προσωπικως.
ΑπάντησηΔιαγραφήgpasvadi@hotmail.com