Dεν ειναι που μου'χουν τελειωσει οι ευχες, ακομα κι αν ειχα ολοκαινουριο λυχναρι παλι το ιδιο θα ευχομουν.
Να ειστε παντα εδω.
Να'στε εδω, να φορατε τις μωβ μπερτες σας και να'ρχεστε εκει που κοιταω τα τρενα να μου κανετε εκπληξη, να με κερνατε κρασι απ'το περιπτερο, να μου κρεματε αιωρες πανω απ'την πολη για να ξεχνιεμαι, να μου δειχνετε τα σκισμενα παντελονια των πρωην σας, να μου αγγιζετε απαλα το ποδι οταν τρεμει, να μου ζητατε να επαναλαβω τις λεξεις πιο αργα, να μου διηγειστε τα χθεσινα σας ονειρα, να στελνετε γελωτοποιους με κροκοδειλε παπουτσια απ'τη Νεα Ορλεανη να μου ριχνουν τα χαρτια, να με τραβατε απ'το μανικι να βγω εξω και να με παιρνετε μαζι στις βολτες να σας ζεσταινω τη θεση του συνοδηγου, να ξυπναω και να'ναι παλι η ιδια μερα και να προβλεπω τι θα γινει σημερα και σεις να μη με πιστευετε.
Να στριβουμε νομισματα για ν'αποφασισουμε τι θα φαμε, να κλωτσαμε τον καπνο κατω απ'τους καναπεδες, να ξεκρεμαμε τα σπαθια απ'τους τοιχους, να τρεχουμε στα κιοσκια να μη μας πιασει η βροχη, ν'αναβουμε συνεχεια τα κερια κι ας σβηνουν, να φτιαχνουμε σχεδιες που μπαζουν απο παντου, να ψαχνουμε κειμηλια, να σκοτωνουμε αραβες με τατουαζ στο κεφαλι, να ξυπναμε τους παντοδυναμους αρχαιους, να τα βαζουμε με πανοπλιες, να μενουμε σε πανδοχεια στην Πραγα, να δανειζομαστε τσιγαρα ο ενας απ'τον αλλον, να νυσταζουμε πανω απο μπουκαλια, ν'ακουμε ολο τις ιδιες μουσικες, να ψαχνουμε στο λεξικο τη λεξη "κατασχεση" κι ολο να γελαμε που ξερουμε στα κρυφα τι σημαινει.
Να'στε εδω, αλλα να μην μενετε πολυ, να μην ξεχνιεστε μαζι μου, μετα απο λιγο να φευγετε, να πηγαινετε να μεταμορφωνεστε σε γυναικες και σε αντρες, να μπλεκετε τα χερια σας και να σκαρφαλωνετε ο ενας πανω στον αλλον, να μαλωνετε και μετα να κοιμαστε αγκαλια, γιατι εγω δεν θυμαμαι πως να ειμαι γυναικα ουτε και γνωρισα ποτε μου κανεναν αντρα, γι'αυτο να φευγετε, να πηγαινετε ν'αγοραζετε ομορφα ρουχα και κοσμηματα, να φτιαχνετε σπιτια κι οικογενειες, να μου στελνετε καρτ ποσταλ απο τις χωρες που ταξιδευετε, κι υστερα να'ρχεστε παλι πισω να μου τα δειχνετε και να μου τα εξιστορειτε, κι εγω θα τα γρασσαρω με λεξεις και μουσικες και θα τα κανω ακομα πιο ομορφα και θα σας τα δινω πισω να τα διαβαζετε, γιατι εγω γι'αυτο το λογο βρισκομαι εδω, οχι για να ζησω.
Να μη λυπαστε για μενα ουτε να με παρηγορειτε.
Μονο να'στε εδω.
Να ειστε παντα εδω.
Να'στε εδω, να φορατε τις μωβ μπερτες σας και να'ρχεστε εκει που κοιταω τα τρενα να μου κανετε εκπληξη, να με κερνατε κρασι απ'το περιπτερο, να μου κρεματε αιωρες πανω απ'την πολη για να ξεχνιεμαι, να μου δειχνετε τα σκισμενα παντελονια των πρωην σας, να μου αγγιζετε απαλα το ποδι οταν τρεμει, να μου ζητατε να επαναλαβω τις λεξεις πιο αργα, να μου διηγειστε τα χθεσινα σας ονειρα, να στελνετε γελωτοποιους με κροκοδειλε παπουτσια απ'τη Νεα Ορλεανη να μου ριχνουν τα χαρτια, να με τραβατε απ'το μανικι να βγω εξω και να με παιρνετε μαζι στις βολτες να σας ζεσταινω τη θεση του συνοδηγου, να ξυπναω και να'ναι παλι η ιδια μερα και να προβλεπω τι θα γινει σημερα και σεις να μη με πιστευετε.
Να στριβουμε νομισματα για ν'αποφασισουμε τι θα φαμε, να κλωτσαμε τον καπνο κατω απ'τους καναπεδες, να ξεκρεμαμε τα σπαθια απ'τους τοιχους, να τρεχουμε στα κιοσκια να μη μας πιασει η βροχη, ν'αναβουμε συνεχεια τα κερια κι ας σβηνουν, να φτιαχνουμε σχεδιες που μπαζουν απο παντου, να ψαχνουμε κειμηλια, να σκοτωνουμε αραβες με τατουαζ στο κεφαλι, να ξυπναμε τους παντοδυναμους αρχαιους, να τα βαζουμε με πανοπλιες, να μενουμε σε πανδοχεια στην Πραγα, να δανειζομαστε τσιγαρα ο ενας απ'τον αλλον, να νυσταζουμε πανω απο μπουκαλια, ν'ακουμε ολο τις ιδιες μουσικες, να ψαχνουμε στο λεξικο τη λεξη "κατασχεση" κι ολο να γελαμε που ξερουμε στα κρυφα τι σημαινει.
Να'στε εδω, αλλα να μην μενετε πολυ, να μην ξεχνιεστε μαζι μου, μετα απο λιγο να φευγετε, να πηγαινετε να μεταμορφωνεστε σε γυναικες και σε αντρες, να μπλεκετε τα χερια σας και να σκαρφαλωνετε ο ενας πανω στον αλλον, να μαλωνετε και μετα να κοιμαστε αγκαλια, γιατι εγω δεν θυμαμαι πως να ειμαι γυναικα ουτε και γνωρισα ποτε μου κανεναν αντρα, γι'αυτο να φευγετε, να πηγαινετε ν'αγοραζετε ομορφα ρουχα και κοσμηματα, να φτιαχνετε σπιτια κι οικογενειες, να μου στελνετε καρτ ποσταλ απο τις χωρες που ταξιδευετε, κι υστερα να'ρχεστε παλι πισω να μου τα δειχνετε και να μου τα εξιστορειτε, κι εγω θα τα γρασσαρω με λεξεις και μουσικες και θα τα κανω ακομα πιο ομορφα και θα σας τα δινω πισω να τα διαβαζετε, γιατι εγω γι'αυτο το λογο βρισκομαι εδω, οχι για να ζησω.
Να μη λυπαστε για μενα ουτε να με παρηγορειτε.
Μονο να'στε εδω.
Ό,τι πρέπει κείμενο για ανάγνωση μια ξεπλυμμένη, ψόφια Κυριακή όπως η σημερινή. Mood.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε φανταζεσαι ποσο ξεπλυμμενη και ψοφια.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν νομίζω πως γίνεται να σε λυπηθεί κανείς. όσο για την παρηγοριά, είναι απλώς η προσπάθεια των φίλων να σου δείξουν πόσο σε αγαπούν, και ας ξέρουν πως ότι και να πουν δεν έχει νόημα σχεδόν πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης συμφωνώ με τον κυρ ηλία από πάνω.
μπα μηντολες γλυκια μου φλο. μπορω να προκαλεσω μεγαλη ποικιλια ερεθισματων. απ'το να με λυπηθουν μεχρι να γελασουν μαζι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήενιοτε βεβαια και να με φοβηθουν αν δεν κατσω ησυχη. αλλα ειμαι ησυχη.
μ'αρέσαν όλα
ΑπάντησηΔιαγραφήμις ανιαρις, τα δικα σας μου αρεσουν ολα πιο πολυ απ'οτι μου'χει αρεσει ο,τιδηποτε εδω και καιρο. τιμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήειμαι σιγουρη οτι θα ειναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω δεν ειμαι σιγουρη για τιποτα αλλα εχω καποιες ισχυρες υποψιες...
ΑπάντησηΔιαγραφήδε σε λυπαμαι ουτε γελαω μαζι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμα σε παρατηρω και εκπλησσομαι μεσα απο τις λεξεις σου.
δεν ξερω αν σας εκπλησσω ευχαριστα ή οχι, αλλα οπως ειχα ξαναπει καποια στιγμη, οι συμβολισμοι στις λεξεις μου εχουν τις ριζες τους στην αρχαια προσωπικη μου μυθολογια.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλα μην ανησυχειτε, αυτο το "να γελασουν μαζι μου" δεν αναφεροταν σε κανεναν απο σας που συμμετεχετε σε αυτο το μπλογκ. μονο οι ανθρωποι που ειναι για γελια οι ιδιοι γελανε με τους αλλους, και καποιοι τετοιοι δεν θα μπορουσαν να διαβαζουν ουτε να γραφουν σαν εμενα και εσας αλις.
επ'ευκαιρια μου αρεσει παρα πολυ το μπλογκ σας.
στο υπόσχομαι πως δεν θα μείνω πολύ, μόνο για πάντα, εκ του μακρόθεν
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι με τους κομήτες, πολύ φώς και βαβούρα σαν πλησιάζουν, άπλετη διαστημική σκόνη η ουρά τους και μόνο, η προσμονή να επικρέμεται σαν απειλή ή σαν υποσχεση
είναι κάποιοι άνθρωποι που τους αποκαλείς καρδιακούς και ζείς μέσα τους και κάποιοι άλλοι που σε διαπερνούν και σε καθιστούν διαμπερή και εσύ σκύβεις για να δείς προς τα που φύγαν μέχρι να ξανάρθουν, με την ορμή της σφαίρας και εσύ με το θάρρος των διχτυών
δεν σταματάς να μ εντυπωσιάζεις, σε κάθε πρόταση, αλλά αυτό το τελευταίο άστο να φύγει σαν τους αντίθετα διερχόμενους περαστικούς στον υπόγειο
αν το διάβαζαν αυτό σου, το ίδιο θα σου λεγαν ή θα σε κρατούσαν αγκαλιά αποπνικτική
αυτους τους καρδιακους χρειαζομαι μονο κι ενιοτε λιγη ληθη, και ειμαι πληρης. ακομα και χωρις αγκαλιες αποπνικτικες.
ΑπάντησηΔιαγραφήη λήθη είναι το αντίδοτο και ο δολοφόνος της μελαγχολίας και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ το να χεις θλίψη δίχως προφανή λόγο, βλέπε την αιώνια λιακάδα
ΑπάντησηΔιαγραφήη πληρότητα είναι ένα γεμάτο ποτήρι δίπλα σε ένα στόμα που δεν διψά και οι ελλείψεις παρεα με την ανοσορροπία είναι που οπλίζουν το γράφον χέρι να ξορκίζει, να καλεί και να σπρώχνει κόσμο με φράσεις
σαν να ξέφυγα και πολλά να είπα.
όβερ
"How happy is the blameless vestal's lot
ΑπάντησηΔιαγραφήThe world forgetting, by the world forgot
Eternal sunshine of the spotless mind
Each prayer accepted, and each wish resigned"