Στιξη (the story of the fake map)

Oλα τα παραμυθια ξεκινανε με το μια φορα κι ενα καιρο και ποτε σε κανενα δε σου λενε τι συνεβη πριν απ’αυτο και καλα κανουνε βασικα κι ουτε εγω δεν θα ελεγα στη θεση τους αλλα αυτο πρεπει να το διηγηθω για να το ξεφορτωθω γιατι αν δεν το κανω θα ειναι σαν να μην τελειωσε ποτε κι εγω το’χω βαλει σκοπο ζωης να καταλαβω τι σημαινει η λεξη τελος.

Κατσε να σκεφτω λιγο, νομιζω ολα ξεκινησαν απο κεινο το βουνο μες στη θαλασσα που μ’εφτυσε απ’την κορυφη του και προσγειωθηκα πανω σ’ενα καναπε κι εμεινα να δουλευω για τη φαμπρικα που κατασκευαζει δαχτυλιδια καπνου κι ενιωθα παντοδυναμη μεχρι που μια φωνη μου ειπε ελα να δεις μεσα στο δασος υπαρχει ενα τεραστιο δεντρο με μια πορτα ζωγραφισμενη με κιμωλια πανω στον κορμο του και πηγα να δω και ειχε σκουρα κοκκινα σαπια φυλλα και μπρουτζινες ιπταμενες ριζες χοντρες και πυκνες σαν καγκελα κι απ'τα κλαδια του κρεμονταν ξεχασμενες ουρες που αφησαν κατι ζωα πισω τους, κι εγω, πως μου’ρθε ν’ακουω φωνες και δεν θα ειχα δωσει σημασια γιατι τα δεντρα δεν μπορεις να τα παρεις σπιτι σου αλλα μπορεις να χρησιμοποιησεις ο,τι σαπιζει και πεφτει για να φτιαξεις ξυλινα κουτια κι εγω εφτιαξα ενα γιατι καπου επρεπε να μετακομισω το μαγεμενο βατραχο που ειχα στο μυαλο μου.

Και μετα, κατσε να σκεφτω, μετα ημουν κλεισμενη ολη μερα σ’ενα κτιριο με πεντε οροφους ολομοναχη κι επρεπε να βγαινω στη σκαλα να καπνισω και κει ειχε περιστερια και ξερεις τη γνωμη μου για τα περιστερια εσυ που παντα τρεφοσουν απ'τους αναστεναγμους των περαστικων γι'αυτο και δεν μεγαλωνες πια κι οταν φτερνιζοσουν τα χαμενα πουπουλα των χτυπημενων πουλιων ακουγα τη νωπη ξυλινη σου ανασα μεχρι εδω και καπως επρεπε να περασει κι η ωρα τελοσπαντων κι ηταν κι εκεινη η πορτα απο κιμωλια, εκεινη η καταραμενη η πορτα ειχε πομολο μονο απ'τη μεσα μερια κι οπως καταλαβαινεις μια τετοια πορτα παντα σε ιντριγκαρει να την ανοιξεις γι’αυτο και γω εψαχνα το τιμολογιο σου να σε νοικιασω για λιγες ωρες και με κρεμαγα σαν διαφημιστικη αφισα απο πανω σου και σ’αφηνα να μου φτιαχνεις σλογκαν.

Κι υστερα, υστερα ημουν πολυ προσεκτικη να εκπαιδευω το σφυγμο μου να κανει ησυχια οποτε περναγα απο κοντα σου γιατι οι ανθρωποι που μιλανε αλληγορικα ειναι δειλοι αλλα καθε φορα εσυ ξεχειλωνες τον ισκιο σου και τα δαχτυλα σου πατουσαν τα πληκτρα – τα πληκτρα του πιανου εννοω – και ολο κατι μου υποσχονταν, μια παιδικη χαρα ή ισως κι ενα ενδεχομενο ή μπορει και την παντοτινη γνωση, δεν θυμαμαι καλα γιατι δεν καταλαβαινα τη γλωσσα των βατραχων αλλα καταλαβαινα μονο εκεινες τις δυο καταραμενες λεξεις –καποια στιγμη – κι αυτη ηταν η αρχη ολων των δεινων που θα λεγανε και στα παραμυθια και ποτε κανεις δεν πρεπει να κοιμαται χωρις screensaver στα ονειρα του γιατι μετα ολοι οσοι ονειρευεσαι εχουν γυρισμενη την πλατη τους.

Κι υστερα, για να δουμε, υστερα ειπες οτι τα ονειρα μου ειναι προφητικα και να φυλαξω μερικα γι’αργοτερα για να μαγειρεψουμε λιγο μελλον και σκεφτομουν ποσο αδικο ειναι που μας βαζουν να ζωγραφιζουμε με δεμενα ματια στα τυφλα ανα δυαδες και ποσο καταδικασμενοι ειμαστε να φτιαχνουμε μουτζουρες ομως εγω κι εσυ τους ξεγελασαμε σκεφτομουν εγω και συ θα’μαστε προετοιμασμενοι και θα’χουμε σωστες μπογιες και θα’χουμε το μανιουαλ σκεφτομουν και κρεμασα μια κουνια πανω απ’τα κλαδια του δεντρου και τεντωνα την περιγραφη σου μεχρι που μου εκτοξευοταν πισω στη μουρη και μπορουσα να σε κανω με το δαχτυλο μου να κουνηθεις και να μιλησεις και να παγωσεις σε οποια σταση ηθελα αλλα ποτε δεν μπορουσα να σε φανταστω να τρως κι αυτο καπως μου στοιχιζε.

Και μετα, δεν θυμαμαι ακριβως γιατι ηταν ολα πρωτογνωρα, α ναι, μετα εμαθα τα βηματα του χορου των παραγινωμενων προσδοκιων και μου ανοιξανε ολοι οι μεντεσεδες και μπουκαρανε μεσα οι μπασταρδοι γιοι του Αιολου και τα κανανε πουτανα και καβαλικευα τη σπειρα και καταπινα τη φωνη μου παχια απ’το ξυπνημα κι εγλυφα τους κρατηρες της σεληνιακης μοναχικης σου επιφανειας σαν ηλιακη καταιγιδα κι εσυ ανταποκρινοσουν μ’εναν ηλεκτρονικο ανεμο καταστροφεα που φροντιζε στοργικα τις ανθυποβαλομενες φλογες της φωτιας μου και κοροϊδευε τον εμπειρικο μου χρονο και με καθηλωνε ακινητη με μια ευκολια ασυνηθιστη για μενα που η ακινησια δεν μου παει και ολα ηταν δικαια και οπως επρεπε κι αυξομειωνα τις βλεφαριδες μου καθε μερα κι ημουν πολυ αυταρεσκη και πολυ ομορφη για να μην ημουν αισιοδοξη.

Και μετα, θα σου πω τι εγινε μετα, μετα με ρωτουσαν ολοι γιατι δεν ζωγραφιζω ενα πομολο αφου εχω κι εγω κιμωλιες κι εγω χαμογελουσα κι απαντουσα πως τα μαγια δεν λυνονται με χρονοδιαγραμμα και αυτο ηταν αρκετο για να μου ζεσταινει το μαξιλαρι τα βραδια και δεν ξερω γιατι καθε φορα που αφηγουμαι αυτη την ιστορια εδω ειναι το σημειο που θελω να πω συγνωμη μου ετυχε κατι θα σας πω μια αλλη φορα και να φυγω τρεχοντας γιατι εδω ειναι το σημειο που εκανες ζαβολια και σμπαραλιασες τα προγνωστικα μου κι εσφιγγα το μυαλο μου οπως εσφιγγα τους προσαγωγεις μυες μου να μην τολμησω να θυμηθω πως ζητανε και σφουγγισα πανω στη ζωγραφια και τρεξανε οι μπογιες της σαν πρασινωπα αποβλητα απ’αυτα που βλεπουμε στα καρτουν και τεντωσα το γιγαντιο κεφαλι μου πανω απ’το κουτι κι ο βατραχος φοβηθηκε μη γινει πριγκηπας και κλειδωθηκε μεσα για παντα και ναι ειχε κι εκει πομολο μονο απ’τη μεσα μερια.

Και στο τελος, στο τελος σε ειδα να στηνεις την παγιδα και να περιμενεις πως και πως να σκονταψει καποιος πανω στα μαλλια σου και μου’ρθε να βαλω τα θολα δυο νουμερο μεγαλυτερα παπουτσια μου και τη ροζ μου κουκουλα και να’ρθω σου κλωτσησω τις ριζες και να σου χαραξω καρδουλες πανω στον κορμο για να μαθουνε ολοι τι στ’αληθεια εισαι και να γλιτωσω κανεναν περαστικο απο το παραμυθι αλλα φυσικα δεν το εκανα γιατι ειμαι πολυ τεμπελα για να κανω τον κοπο να σιχαινομαι και αυτη τη στιγμη ποσο σιχαινομαι που με κουραζεις ετσι ομως ετσι κι αλλιως δεν θα ωφελουσε σε τιποτα γιατι δεν σου’λεγα ψεμματα πως η αρνητικη διαφημιση δεν πιανει σε μενα κι οταν προχτες η φιλη μου με ρωτησε αν νιωθω κι εγω μια τρομακτικη ετοιμοτητα για τα πραγματα που τελειωνουν της απαντησα οτι αν εβρισκα που ειναι το τελος θα εκανα κατι μονο και μονο για να το οριοθετησω και αντε τωρα να την πεισω οτι δεν μ’αρεσουν οι αρλουμπες.

Κι ολα αυτα συνεβησαν πριν καν αρχισει το παραμυθι κι ακομα απορω πως γινεται να τελειωνει κατι που δεν εχει αρχισει μα αν ειχα να διαλεξω ενα απ’τα πιθανα τελη σιγουρα δεν θα ηταν αυτο, θα ηταν ενα πιο αβιαστο, το ηθικο διδαγμα ομως ειναι να θυμαμαι να βγαζω το τασακι απ’το δωματιο πριν πεσω για υπνο και να κλεινω το μπατζουρι και να βαζω παντα screensaver και να λουζομαι με σαμπουαν για γερες τριχες γιατι αν καποιος με ρωτησει γιατι μια βαζω τονους και μια οχι δεν θα ηξερα πραγματικα τι να του απαντησω, κι οι ανθρωποι που μιλανε αλληγορικα ειναι δειλοι.