Συνήθιζα να τσαλακώνω τα γυάλινα σεντόνια μου
κι εκείνα σπάζοντας σε λευκά θρύψαλλα
στόλιζαν το κορμί μου με μικρούλες χαρακιές
Κι αυτό το ονόμαζα Επιθυμία
Τώρα όταν ξαπλώνω είμαι πάντα πολύ προσεκτική
να μην επιθυμώ τίποτα
Μόνο που αυτό το ξεραμένο αίμα απ’τις πληγές που έκλεισαν
με διασκεδάζει
Κι αυτό το ονομάζω Ελπίδα
Μα αν τύχει ποτέ να κοιμάται κάποιος δίπλα μου
όλο και κάποιο νέο φόβο θα εφεύρω
μήπως και καταφέρω να τον τραυματίσω
και με καταλάβει
Κι αυτό ονομάζεται Επανάληψη
Ίσως τελικά όλες οι σημαντικές λέξεις ν’αρχίζουν απο Έψιλον.
κι εκείνα σπάζοντας σε λευκά θρύψαλλα
στόλιζαν το κορμί μου με μικρούλες χαρακιές
Κι αυτό το ονόμαζα Επιθυμία
Τώρα όταν ξαπλώνω είμαι πάντα πολύ προσεκτική
να μην επιθυμώ τίποτα
Μόνο που αυτό το ξεραμένο αίμα απ’τις πληγές που έκλεισαν
με διασκεδάζει
Κι αυτό το ονομάζω Ελπίδα
Μα αν τύχει ποτέ να κοιμάται κάποιος δίπλα μου
όλο και κάποιο νέο φόβο θα εφεύρω
μήπως και καταφέρω να τον τραυματίσω
και με καταλάβει
Κι αυτό ονομάζεται Επανάληψη
Ίσως τελικά όλες οι σημαντικές λέξεις ν’αρχίζουν απο Έψιλον.
Διαχειριστικες την ψυχη μου no doubt μ'αυτο το κειμενο sis .... τα blogs μπορει να αλλαζουν η μοναδικοτητα ποτε ....
ΑπάντησηΔιαγραφήluv ya
Μοναχικο Κυκλαμινο
φτιάχνεις όμορφες εικόνες για να ζήσει κει μέσα η φαντασία
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι προλαβένει να στήσει παράμερα αντίσκηνο η νοσταλγία
ομολογω πως η νοσταλγια εχει προβιβαστει σε ειδικοτητα, την οποια ομως αποφευγω να εξασκω οσο γινεται. ευχαριστω πολυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ας μην κουβαλάς φωτογραφίες,
ΑπάντησηΔιαγραφήανάμεσα στις γραμμές σου κυκλοφορούν σκιές,
για όσους ξέρουν να τις διακρίνουν ή να τις ψυχανεμιστούν
θα πρεπε να ευχαριστεί εκείνος που οφελείται και τούτη δεν είσαι σύ