is touching yourself worth an eternity in hell?

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

EΨIΛON

Συνήθιζα να τσαλακώνω τα γυάλινα σεντόνια μου
κι εκείνα σπάζοντας σε λευκά θρύψαλλα
στόλιζαν το κορμί μου με μικρούλες χαρακιές

Κι αυτό το ονόμαζα Επιθυμία

Τώρα όταν ξαπλώνω είμαι πάντα πολύ προσεκτική
να μην επιθυμώ τίποτα
Μόνο που αυτό το ξεραμένο αίμα απ’τις πληγές που έκλεισαν
με διασκεδάζει

Κι αυτό το ονομάζω Ελπίδα

Μα αν τύχει ποτέ να κοιμάται κάποιος δίπλα μου
όλο και κάποιο νέο φόβο θα εφεύρω
μήπως και καταφέρω να τον τραυματίσω
και με καταλάβει

Κι αυτό ονομάζεται Επανάληψη


Ίσως τελικά όλες οι σημαντικές λέξεις ν’αρχίζουν απο Έψιλον.

4 σχόλια:

  1. Διαχειριστικες την ψυχη μου no doubt μ'αυτο το κειμενο sis .... τα blogs μπορει να αλλαζουν η μοναδικοτητα ποτε ....
    luv ya
    Μοναχικο Κυκλαμινο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φτιάχνεις όμορφες εικόνες για να ζήσει κει μέσα η φαντασία
    και προλαβένει να στήσει παράμερα αντίσκηνο η νοσταλγία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ομολογω πως η νοσταλγια εχει προβιβαστει σε ειδικοτητα, την οποια ομως αποφευγω να εξασκω οσο γινεται. ευχαριστω πολυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κι ας μην κουβαλάς φωτογραφίες,
    ανάμεσα στις γραμμές σου κυκλοφορούν σκιές,
    για όσους ξέρουν να τις διακρίνουν ή να τις ψυχανεμιστούν

    θα πρεπε να ευχαριστεί εκείνος που οφελείται και τούτη δεν είσαι σύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή