Το νεο μου φρεσκοαγορασμενο μοττο ειναι: ΜΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Το κρεμαω σαν γκατζετακι απ'το μπρελοκ διπλα στη φιγουρα του Κεννυ και το'χω παντα μαζι μου. Μερικες φορες ετσι για πλακα το βαζω μπρος και δουλευει σαν καλοβαλμενη ατμομηχανη με μικρα γλιστερα φασαριοζικα γραναζια που κανουν ενα ζουζουνιαρικο σαματα αλλο πραμα. Οχι οτι σταματανε οι φωνες, απλα η φασαρια τις καλυπτει.
Και τωρα θα μου πεις γιατι το κανω αυτο; Ελα μου ντε.
Θα ελεγα οτι με ζηλεψα λιγο και μου τρεξανε τα σαλια, αλλα δεν θα ειναι πιστευτο. Η αληθεια ειναι μαλλον οτι παντα με τραβουσε το προβλημα, και το προβλημα αμα δεν κατσεις να το λυσεις χανει την υποσταση του και δεν ειναι πια προβλημα. Μετα εξατμιζεται, και ξερεις φιλαρακι δεν ξερω αν στο ειπανε αλλα στο λεω εγω, "εξατμιζεται" δεν σημαινει "εξαφανιζεται", και καταλαβαινεις, ποιος εχει ορεξη για βροχες τωρα... Δηλαδη οχι νταξει, μη νομιζεις οτι τις φοβαμαι τις βροχες, ουτε καν ομπρελα δεν εχω γιατι μου χαλαει το ιματζ. Απλα λυπαμαι εκεινα τα καημενα τα συννεφα που κουβαλανε τα σκουπιδια μου και σερνουνε τις παραφουσκωμενες τους κοιλιες πανω σ'αυτη τη γαμιολα τη γυαλινη την ξαστερια.
Ειδες, μπορω να γραφω κι ετσι. Για τι με περασες, ειμαι ευπλαστη εγω, οπου και να με βαλεις προσαρμοζομαι. Η λαστιχενια μου ψυχη ειναι το μεγαλυτερο μου προτερημα.
Το μονο μου ελαττωμα ειναι αυτη η ατιμη η συνεπεια. Καημο το'χω μια φορα να φτασω κι εγω τελευταια σ'ενα ραντεβου και να βρω καποιον να με περιμενει. Κι αυτο το μητινγκ ποιντ ρε παιδια, πρεπει ν'αλλαξουμε μητινγκ ποιντ ρε γαμωτο, γιατι καθομαι κει χαμω και καπνιζω και μαζευονται κατι περιστερια στα ποδια μου και πλακωνονται απανω απ'τα σουσαμια κι ετσι οπως τα βλεπω κατι μου θυμιζουν, ολο κατι μου θυμιζουν.
Οχι πια στη Στουρναρη ρε παιδια. Γιατι παντα αργειτε και δεν εχω ποιος να με περασει απεναντι και μονη μου δεν μπορω γιατι περπαταω σκυφτη κι ολο με πατανε τ'αυτοκινητα. Κι ολο περιμενω και καθομαι εκει και περιμενω και κλωτσαω το στυλο και περιμενω κι αυτος ο μαλακας με το κοκκινο κασκολ παει και ταϊζει τα περιστερια. Ο μαλακας.
Το κρεμαω σαν γκατζετακι απ'το μπρελοκ διπλα στη φιγουρα του Κεννυ και το'χω παντα μαζι μου. Μερικες φορες ετσι για πλακα το βαζω μπρος και δουλευει σαν καλοβαλμενη ατμομηχανη με μικρα γλιστερα φασαριοζικα γραναζια που κανουν ενα ζουζουνιαρικο σαματα αλλο πραμα. Οχι οτι σταματανε οι φωνες, απλα η φασαρια τις καλυπτει.
Και τωρα θα μου πεις γιατι το κανω αυτο; Ελα μου ντε.
Θα ελεγα οτι με ζηλεψα λιγο και μου τρεξανε τα σαλια, αλλα δεν θα ειναι πιστευτο. Η αληθεια ειναι μαλλον οτι παντα με τραβουσε το προβλημα, και το προβλημα αμα δεν κατσεις να το λυσεις χανει την υποσταση του και δεν ειναι πια προβλημα. Μετα εξατμιζεται, και ξερεις φιλαρακι δεν ξερω αν στο ειπανε αλλα στο λεω εγω, "εξατμιζεται" δεν σημαινει "εξαφανιζεται", και καταλαβαινεις, ποιος εχει ορεξη για βροχες τωρα... Δηλαδη οχι νταξει, μη νομιζεις οτι τις φοβαμαι τις βροχες, ουτε καν ομπρελα δεν εχω γιατι μου χαλαει το ιματζ. Απλα λυπαμαι εκεινα τα καημενα τα συννεφα που κουβαλανε τα σκουπιδια μου και σερνουνε τις παραφουσκωμενες τους κοιλιες πανω σ'αυτη τη γαμιολα τη γυαλινη την ξαστερια.
Ειδες, μπορω να γραφω κι ετσι. Για τι με περασες, ειμαι ευπλαστη εγω, οπου και να με βαλεις προσαρμοζομαι. Η λαστιχενια μου ψυχη ειναι το μεγαλυτερο μου προτερημα.
Το μονο μου ελαττωμα ειναι αυτη η ατιμη η συνεπεια. Καημο το'χω μια φορα να φτασω κι εγω τελευταια σ'ενα ραντεβου και να βρω καποιον να με περιμενει. Κι αυτο το μητινγκ ποιντ ρε παιδια, πρεπει ν'αλλαξουμε μητινγκ ποιντ ρε γαμωτο, γιατι καθομαι κει χαμω και καπνιζω και μαζευονται κατι περιστερια στα ποδια μου και πλακωνονται απανω απ'τα σουσαμια κι ετσι οπως τα βλεπω κατι μου θυμιζουν, ολο κατι μου θυμιζουν.
Οχι πια στη Στουρναρη ρε παιδια. Γιατι παντα αργειτε και δεν εχω ποιος να με περασει απεναντι και μονη μου δεν μπορω γιατι περπαταω σκυφτη κι ολο με πατανε τ'αυτοκινητα. Κι ολο περιμενω και καθομαι εκει και περιμενω και κλωτσαω το στυλο και περιμενω κι αυτος ο μαλακας με το κοκκινο κασκολ παει και ταϊζει τα περιστερια. Ο μαλακας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου