H Xωpa πoυ Xopευoυν Oλoι Oλη Μεpa

Aγαπημενη μου,

τρυφερη μου αγαπημενη, φωνη της λογικης μου που κι αν νιωθεις πως δεν εχεις φωνη εγω θα ειμαι παντα η φωνη σου, εγω θα ειμαι παντα διπλα σου να σου ανοιγω τα μπατζουρια οταν κλεινεσαι, ν'ακουω τους αναστεναγμους σου οταν δεν ξερεις που να τους πεταξεις, αγαπημενη μου, ενα τραγουδι που σου επαιξα λεει πως θα ξαναρθουν μικρες χαρες. Θυμασαι καποτε που κοιμομασταν μαζι σ'ενα πλαστικο σπιτακι, μου ζητησες να σου πω ενα παραμυθι για να κοιμηθεις. Θυμασαι, σου υποσχεθηκα οτι θα σου γραψω ενα παραμυθι, πανω σ'ενα ταλαιπωρημενο τετραδιακι, και στο διαβασα ενα βραδυ μ'ενα φακο στο χερι. Θα σου γραφω παντα παραμυθια. Δεν χρειαζεται καν να το ζητησεις.

Για την Z.



"Ένα βαρύ απο την καλοκαιρινή υγρασία βράδυ
δυο φίλες που ονομάζονταν Προσπάθεια και Επιθυμία
αποκαμωμένες απο το βουητό της Γρίζας Πόλης
και καθώς έπιναν τις τελευταίες γουλιές απο τα διαφανή ποτά τους
αποφάσισαν να μεταναστεύσουν προσωρινά
στη Χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα

-ένας τραγουδιστής / ταραχοποιός με αστείο ονοματεπώνυμο τους έδωσε την ιδέα-

Έτσι λοιπόν άλλαξαν τα κεφαλαία αρχικά των ονομάτων τους,
για να μην τις αναγνωρίζουν,
γέμισαν ασφυκτικά τις βαλίτσες τους με παραίτηση
(μια λέξη που πάντα κουβαλούσαν στην πλάτη τους σαν καμπούρα γεμάτη σαπουνόφουσκες)
ξέπλυναν τα σκουρόχρωμα ρούχα τους στον ήλιο
για να ρουφήξουν το χρώμα του καλοκαιριού
και ξεκίνησαν...

Κι ευτυχώς όταν πέταξαν τις βαλίτσες τους στη θάλασσα
εκείνες επέπλευσαν...
Τις καβάλησαν λοιπόν κι άφησαν τα κύμματα να τις παρασύρουν
προς το μακρινότερο νησί του χάρτη,
δέκα ώρες ταξίδι λόγω ευνοϊκών ανέμων,
κι όταν είδαν τελικά στεριά
φιλοξένησαν λίγη ανακούφιση κάτω απ’τις αφυδατωμένες γλώσσες τους.

Εγκαταστάθηκαν κάτω απο μια καλαμωτή
κι απέμειναν να αιωρούνται λίγα εκατοστά πάνω απ’το έδαφος
για ένα αόριστο χρονικό διάστημα που ονόμασαν «για πάντα».

Κάθε βράδυ αποκοίμιζαν η μια την άλλη με παραμύθια
Κάθε πρωι πλένονταν με γαλάζιο αφρόλουτρο που είχε το διακριτικό άρωμα της λήθης

Εν τω μεταξύ το φεγγάρι έκανε οντισιόν για το ρόλο της φέτας πορτοκαλιού
στο μαύρο λικέρ του Δεκαπενταύγουστου.

Όλα κυλούσαν αρμονικά,
αν και η Επιθυμιά που και που μελαγχολούσε
γιατί τα ποιήματά της ήταν δανεισμένα απο ξένα πάθη
και η Προσπάθεια που και που γυρνούσε την πλάτη της στις μέρες
γιατί φοβόταν τη στιγμή που θα τελείωναν
και θα γυρνούσαν πίσω στην Γκρίζα Πόλη
καταπίνοντας επιφωνήματα νοσταλγίας...


Αλλά εκείνη η ώρα αργούσε ακόμα
εφόσον υπήρχαν αρκετά άστρα για μέτρημα.

Έτσι συντρόφευαν τους υπόλοιπους σαμάνους παραθεριστές της Χώρας,
μαζεύονταν και κούρνιαζαν γύρω απο γλυκές μουσικές,
instrumental εκτελέσεις σε κλασσικές ροκ μπαλάντες
απο μια παλιά κιθάρα που αντηχούσε μόνο τις τελευταίες απογευματινές ώρες,
και ανέλυαν όλοι μαζί την προέλευση των χρωμάτων
με εν δυνάμει στρογγυλοποιήσεις του λογάριθμου του φεγγαριού
σε συνάρτηση με την αλλαγή της παλίρροιας,
κι ένας αδιάκοπος βόρειος άνεμος μουρμούριζε πάνω απο νάυλον σπιτάκια.

Κι έμοιαζε πολύ πιθανό τελικά
να γύριζαν κάποια στιγμή στην Γρίζα Πόλη
χωρίς δροσερά χειμωνιάκτικα δάκρυα στα μάγουλά τους
γιατί όλες οι πόλεις αυτού του κόσμου
είναι πολύ άδειες χωρίς Επιθυμία και Προσπάθεια..."